Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

TO ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ/ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ



''Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει.Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη να μας τρομάζει η ομορφιά.Ο Φραγκενστάιν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού.Από την ώρα που ο Φραγκενστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδενισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά που συνήθισε να φοβάται.''

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

ΤΟ ΨΑΡΙ ΒΡΟΜΑΕΙ ,ΟΝΤΩΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ Η ΟΥΡΑ.

ΟΙ ΑΥΡΙΟ


Πατρίδα : τα λόγια που κρυφτήκανε, για να βγουν τα άλλα, τα επικά της φθοράς , μηρυκασμοί ανδρών δίχως ρίζες, με όρχεις άνευ σπέρματος, σπορείς δεινών μόνον, άνδρες με τ’ αχαμνά τους ρυτιδωμένα από την έλλειψη κόλπου θερμού, που πιάσανε και παίζανε μια με τα λόγια μια με το πουλί τους, με τα χώματα αυτά και να το’97, το ’22, το’ 36, το ’46, το ’67 , η εικοστή Ιουλίου του χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα.
Άντρες αναιδείς, του πεπρωμένου κλέφτες.
Και οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, που φτιάχνανε πατρίδες εδώ και έναν αιώνα και κάψανε τη χαρά στις μάνες και στις αδελφές.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Κανείς να μην πιστεύει πια κανέναν!
Να τους κοιτάτε στα μάτια.
Νεογέννητα κοιτάχτε τους γονείς σας στα μάτια .
Έφηβοι , βαθειά μέσα εκεί τους δασκάλους σας.
Μη δίνετε τίποτα σε κανέναν.
Δείτε αν κατοικεί κάπου, αν έχει σπίτι, αν έχει γλώσσα, καρίνα και έρμα το σκαρί του.
Πετσοκόφτε τους.
Αλλάξτε τους δέρμα.
Κανέναν να μην εμπιστευθείτε.
Κανέναν μεγάλο.
Αφανήστε τους.
Κοιτάξτε αλλού.
Φτιάξτε γλώσσα.
Κατακτήστε την.
Μοίρα δεν υπάρχει όταν σκοτώνεις το φόβο.
Περπατήστε την πλήξη σας, την απόγνωσή σας, την απελπισία σας.
Σωπάστε και αφήστε τους να πνιγούν με το ίδιο τους πηχτό αίμα.
Μη τους τροφοδοτείτε άλλο.
Ούτε καν με το θυμό σας.
Νεκρώστε τους.
Βρείτε πατρίδα.
Εκεί που η μνήμη τελειώνει και αύριο δεν υπάρχει.
Έξω από το χρόνο και μέσα στην οδύνη.

Επιστρέφω ξανά και ξανά στην κατοικία μου.
Γράφω ποιήματα.
Φυσάει βοριάς.
Δυναμώνει το πυρ.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι επιταγχύνεται η πυρπόληση των ιδεολογιών , αυτών των σεληνιακών κυρίων της σήψης;
Τελειώνουν οι τέχνες όπως τις ξέρατε.
Χάνονται είδη από καιρό νεκρωμένα, συλλαβές παγετώνων.
Αναδύονται κατά κύματα ωκεανοί γαλαξιών.
Νεογνά φωσφορίζοντα , νήπια ποιητές, από γονείς ποιητές , συγγράφουν σε έπη βαθυγάλαζα, με μια ματιά , με ένα νεύμα το πεπρωμένο μας.
Η ιστορία δεν ήτανε για μας.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

...2008, εις μνήμην


Mαργαρίτα Καραπάνου : Μαμά

Δεν είναι εύκολο να ζεις κάτω από μια βελανιδιά. Δεν αναπτύσεσαι.
Η σκιά είναι βαριά. Το βιβλίο της Μ.Κ. θα μπορούσε να τιτλοφορείται ΄΄Η Σκιά ΄΄. Η Μ.Κ. είναι κόρη της Λυμπεράκη, συγγραφέως επίσης.
Σε όλο το έργο φαίνεται η αγωνία της υπέρβασής της. Μια σχέση αγάπης –μίσους.Μια προσπάθεια της κόρης να μην είναι πια κόρη, η συγκεκριμένη κόρη , της συγκεκριμένης μητέρας. Να γίνει γυναίκα, να ξεπεράσει τη γυναίκα –μάνα – συγγραφέα, να μη της μοιάζει πια, να γίνει ο εαυτός της. Δεν θρηνεί εκείνη που έφυγε- έφυγε;-αλλά την γυναίκα που δεν είναι.
Παχαίνει η κόρη, θλίβεται, καταθλίβεται, οδεύει σε θεραπείες. Χάνει άντρες,τους πέρνει συνέχεια η ΄΄άλλη΄΄ ( φαντασιακά ή και πραγματικά), μάχεται με το θεριό.
Το βιβλίο είναι μια μαρτυρία- μαρτύριο;- διαδικασία απολύτρωσης από το βάρος της μνήμης της μάνας, που ήταν εκεί και δεν ήταν, ήταν εκεί με τη γραφή της αλλά όχι με το σώμα της, ήτανε μια΄΄νεκρή μητέρα΄΄.Η κόρη προσπαθεί ν΄αποτυνάξει ένα ζυγό αλλά εις μάτην : γίνεται κι αυτή συγγραφέας.
Μνησαικακία; Η εκδίκηση του΄΄ καλού΄΄;Και η κόρη θάβεται, έχει εφιάλτες, χάνει τον ύπνο της. Η σύγκρουση , η αντιπαράθεση δεν έρχεται ποτέ. Δεν γίνεται εν ζωή.Γίνεται μέσω της γλώσσας (γλώσσα-μητέρα Επικοινωνούν οι δυο γυναίκες με τη γλώσσα-γραφή, αλλά είναι βουβές, ανέγκιχτες, απόμακρες ως σώματα. Εκλιπαρεί η κόρη το σώμα θερμό, ζεστό, άμεσο.Αντ΄αυτού υπάρχει η΄΄ ζέστη΄΄ της γραφής.Δεν αρκεί για την κόρη όμως. Πεθαίνει η μάνα, φεύγει και η κόρη γράφει, γράφει και της κάνει το μνημόσυνο, έξω από το χρόνο, έξω από τη σάρκα, από αλλού. Και το εκδίδει.Τη μνημονεύει και μνημονεύεται.
Την ΄΄σκοτώνει΄΄ εξ αποστάσεως.Δηλώνει ότι καταφάσκει στη θηλυκότητα και τον κόσμο, ότι δεν έχει πια εφιάλτες, και ΄΄ότι η νύχτα με τύλιξε σα δέρμα ΄΄, πιο δέρμα , πια νύχτα. Τελειώνει με το ΄΄Ήμουν καλᨴΤο θέμα είναι αν η συγγραφέας είναι καλά σε ενεστώτα χρόνο. Που σημαίνει εγκαταλείπω την ταύτιση με τη μάνα μου- εγκαταλείπω θαρραλέα τη συγγραφή. Επανέρχομαι σε μένα . Γυναίκα πλέον που ΄΄στην πόλη , κάθομαι στο καφενείο κοιτάζω τον κόσμο.Λατρεύω τα ρούχα, τα ύφη, το άναμμα ενός τσιγάρου. Ένα απλανές βλέμμα. Έχω να κοιτάξω έτσι τους ανθρώπους από μικρή. Δεν φοβάμαι πια’’


Το κείμενο το έγραψα στις 8-12-2004, μετά την ανάγνωση του βιβλίου της ‘Μαμά’.

13.12.1943 ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

ΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΥΠΟΘΕΣΙΣ



Ο Εγγονόπουλος είναι ο κατ’ εξοχήν ποιητής της αγάπης, μιας αγάπης ενορατικής που υπερβαίνει κάθε διαστρεβλωσή της. Γι αυτό και εχλευάσθη.

Σάββατο 24 Μαΐου 2008

Επιστροφες


σε κάθε τι χαρά
η τεχνική αυτή της δημιουργίας
όταν το εγώ γίνεται Εαυτός
και τα ραγίσματα, όλα,
διάφανες επιφάνειες
θαλασσινού Πυρός.

Δεν είναι κάτι που αναμένεις
δεν είναι κάτι που ελπίζεις.

Είναι τώρα.

Από όπου και η Ποίησις.

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Στοιχειωδη Σωματιδια


Μα ήμουν από πάντα.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να είμαι.

Πες το παιχνίδι.
Πες το ενασχόληση με τον πόνο.

Σε κάθε περίπτωση, επανήλθα.
Οικειοθελώς.

Βερμεερ



Κυριακή πρωί.
Διαβάζεις εφημερίδες.
Δηλαδή ,γενναιόδωρα αφήνεσαι και γίνεσαι άλλος.
Ακούς τα γράμματα.
Βρίσκεις συγγενείς χαμένους, ξεχασμένους ή και κρυμμένους από τα κοινά.

‘ Ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους είναι ο Βερμέερ.Ένα κορίτσι ρίχνει γάλα σε μια κούπα και δίπλα της φαίνεται ένα καρβέλι ψωμί. Εκεί βρίσκονται τα πάντα. Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται κατά ένα μυστήριο τρόπο σε αυτή την εικόνα’,
Μάικλ Λόνγκλεϊ , ποιητής, Ιρλανδός,
ΤΟ ΒΗΜΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΜΑΪΟΥ 2008.

Πίνω καφέ σ’ αυτόν τον πίνακα.
Μια κούπα είναι , την αγόρασα έξι ευρώ , στο Άμστερνταμ, στο εκθετήριο ,έξω από το μουσείο Βαν Γκόγκ.

‘ Ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους είναι ο Βερμέερ.Ένα κορίτσι ρίχνει γάλα σε μια κούπα και δίπλα της φαίνεται ένα καρβέλι ψωμί. Εκεί βρίσκονται τα πάντα. Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται κατά ένα μυστήριο τρόπο σε αυτή την εικόνα’,
Ιωάννης Ψάρρας, ποιητής, Έλληνας,
ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ MAC, ΚΥΡΙΑΚΗ 11ΜΑΪΟΥ 2008.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Μαης

Η ΠΟΙΗΣΙΣ.

ΤΗΝ ΦΕΡΟΜΕΝ ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ.

ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΟΜΕΝ
ΕΙΣ ΟΣΟΥΣ ΗΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΙΓΝΩΣΚΟΥΝ
ΕΙΣ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.

ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ.

ΟΥΧΙ ΜΟΝΟΝ Η ΠΟΙΗΣΙΣ
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.

ΩΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΚΑΙ ΩΣ ΣΩΜΑΤΑ.

Εντος της Ποιησεως

Ξεχνιέται κανείς.

Οι ανατιμήσεις
-σκοπίμως-
σε πάνε αλλού
μακριά πολύ από εσένα.

Απαιτείται-ίσως λέω-
η Ποίησις.
Εντός της δίνης.
Ως η μόνη λύση.

Εκεί θα καταλήξουμε όλοι.

Εντός της Ποιήσεως.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

28.4.08

Σήμερα είναι τ’ Αη Γιωργιού
Του μέγα καβαλάρη
Που σκότωσε τον Δράκοντα
Και την κακήν την ώρα

Σήμερα του Βιζυηνού
Σήμερα του Σεφέρη
Σήμερα ζώνει τ’ άρματα
Γιώργης Καραϊσκάκης

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Βαθυτ' ς

α, πως τη γλυτώνει κανείς
σα είναι βουτηχτής
βαθύτ'ς
ανοίγει η μύτη
αίμα και περικεφαλαία
αναπνέεις το αίμα σου
αρνήθηκες πάλι τη μέθη
αυτή τη νηφάλιο μέθη
που σε πάει στην παράλυση
θα βγεις
θα σκορτσάτουνε οι βίδες
-με αγαπάνε ακόμα;-
κάνεις τσιγάρο ζαλισμένος
κατουράς πάνω στην κουβέρτα
'δεν είναι τίποτα', ακούς
'αυτό ήτανε, πάει πέρασε'.
Τα έρμα τα σφουγγάρια,
μαύρα , κατράμ,σα τη ψυχή μ'.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Ο ΗΛΙΑΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ

Αλφα Κόκκινο

Ακόμα οι άνθρωποι θρηνούν
Ακόμα κλαίνε
Οι φλέβες των οραμάτων διογκώνονται θραύονται
Και στα έκπληκτα μάτια
Σκουπίζουν τα δάκρυα.

Πάμε για καλή σοδειά¨

Για παιδιά που θα λαμπυρίζουν
Που θα ερωτεύονται
Που θα ανταλλάσσουν εν πνεύματι
Το αιώνιο.
**************************
Εψιλον Πορτοκαλί

Το ποίημα
Μετουσιώθηκε σε πράξη φωτός
Εδώ
Με σιωπηλό σώμα
Μετέχω στη τροχιά της γής.

Όσο η καρδιά μου πετά
Όσο βαδίζω
Θα προσφέρω το γέλιο μου και τη λύτρωση
Σ’αυτούς που θα χλευάζουν την πνοή μου.
***************************
Ητα Κίτρινο

Οι συντεταγμένες του ήλιου εντός μου
Και η κόρη του γαλαξία
Με τον οργασμικό μου παλμό
Εις τον αιώνα δονούνται.

Εκπίπτω μόνον ως εραστής και
Ανέρχομαι πάλιν
Ως φως.
*******************************
Ιωτα Πράσινο

Οράματα μικρών παιδιών
Που ανεβαίνουν στον ουρανό και
Κολυμπούν στο ποτάμι του γαλαξία
Κάθε τόσο με επισκέπτονται.

Μ’ένα νεύμα μ’ένα μειδίαμα
Με μεταμορφώνουν σε ρόδο
Και με περιφέρουν σε μέρη
Όπου μοιράζω την ευωδία των πετάλων
Κι όπου μου δωρίζεται η γύρις του φωτός.

Στην επαναφορά
Μου χαιδεύουν το μέτωπο τα μαλλιά και
Με ξυπνούν με καμπανούλες και
Με το χαμόγελο του ήχου που δεν αποδίδεται.

Εάν
Έστω και μία στιγμή
Δεν είσαι εκ του κόσμου τούτου
Στο πολλαπλάσιο χαρίζεις
Ότι απεκόμισες από την περιπλάνηση
Από το ταξίδι.
*************************
Ομικρον Γαλάζιο

Στην άκρη του γαλαξία
Η έλξη είναι ασθενής.

Οι ενσταλάξεις του ήλιου
Ανορθώνουν το σώμα και
Επιβάλλουν το άχρονο.

Συνδιαλέγομαι με τη ροή τις εκκρίσεις
Το νεύμα των όντων.

Μετατρέπω το παρόν
Δημιουργώ το άρρητο του έρωτος
Μεταλλάσσω τις πολικότητες των αστέρων
Δονούμαι.

Εν εγρηγόρσει
Πλήρης
Μετέχω.
******************************
Υψιλον Μπλε

Σαν περιμένεις τη φλόγα που έρχεται
Ανοίγονται εμπρός σου μπουμπουκάκια
Στο χρυσαφί άρωμα μιας μέλισσας
Που παραληρεί.

Η τομή που φτιάχνεις στο χώρο
Φωτίζει τα πράγματα.

Η βαρύτητα ανυψώνεται στο συμβάν του γέλιου
Κι εσύ
Λάμνεις προς τους αστερισμούς
Αναχωρητής για κάθε τόπο
Με μια συχνότητα θερμή κι έναν κραδασμό
Που δεν αφήνει περιθώρια για λύπες.
*************************
Ωμεγα Ιώδες

Η προβολή του σώματός μου
Αυτό που λέω:
Νυν και ερχόμενον
Υπερίπταται όλων των κόσμων.

Συγχώνευση ήλιων αποστέλλει ο ομφαλός μου
Στους πλανήτες.

Όγδοο χρώμα άρρητο περιφρουρεί
Το υπάρχον έαρ.

Έλα
Θνητέ δυνάστη
Εναντιώσου στο αθάνατον
Πυρπόλησε το πυρ
Και εμβρόντητος αφανίσου
Στο κενό της καρδιάς σου.

Έλα κι εσύ
Σιωπηλέ εραστή
Άγγιξε
Λάβε το νεύμα
Φίλησε τα δάχτυλα
Τώρα που
Η επαναφορά των ρόδων και
Το μετείκασμα των αηδονιών
Δεν ανέχονται άλλη υποταγή.

Και η προβολή των σωμάτων
Αυτό που λέω:
Νυν και ερχόμενον
Επαναστατεί και θραύει
Τους ορίζοντες των πραγμάτων
Σχηματίζει κρυστάλλους και
Διέρχεται πλάσμα γέλωτος
Το πεπρωμένον
Συνάπτει φιλίες και
Ερωτεύεται συζύγους
Γεννά παιδιά και
Νταντεύει αγγέλους
Δονείται στα ερωτήματα των βράχων και
Απαγγέλλει τις αναγγελίες των ανέμων.

Την ίδια στιγμή
Ουδέ είδωλον
Ουδέ καθρέπτης
Έσωπτρον μόνον
Σφαίρος
Μέσα κι έξω ταλάντωση έρωτος
Φως στο φως
Πιο εκεί
Υπεράνω
Εν χορώ
Τα συμβάντα των κόσμων.
*****************************
Σιωπηλό Κενό ή Λευκό Κύμα

Η τροφή μου αχτίνες
Λάμψεις
Κεραυνοί σιωπής.

Η ψυχή μου κύμα
Ροή φωτιάς
Σε πεδίο θανάτου
Μνήμα κι αιώρηση
Εσαεί γέννεσις.
***************************
Τα ποιήματα έχουν γραφεί το 1985.
Συγκεκριμένα:το Άλφα, 4-8-85, Μύρινα/*το Έψιλον, 4-8-85, Μύρινα/*το Ήτα, 18-6-85, Αγία Σωτήρα, Λήμνος/* το Ιώτα,8-8-85, Μύρινα/*το Όμικρον, δεν έχω ημερομηνία αλλά εκεί κοντά θα έχει γραφεί/*το Υψιλον,31-7-85, Μύρινα/*το Ωμέγα,δεν έχω ημερομηνία/* το Σιωπηλό Κενό, 13-10-85, Πειραιάς.
( για την αντιγραφή: Τρίτη, 3-Ιανουαρίου-2006, πρωί 07.30, Φλύα )

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Του χαρου και του Ερωτα



Κι α κατοικούμε πα στης γης
Αλλού πάει το μυαλό μας
Πως 'δώ σα ναν’ το ξωχικό
Κι εκεί το πατρικό μας.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

ΜΥΡΙΝΑ


Η χαρά έρχεται από μακριά.
Όπως κάθε κύμα που το επικαλείται
ο Ρωμέϊκος ή ο Τούρκικος γιαλός.
Επανέρχεται η όραση.
Αυτό που σου μάθανε:
ότι, επί παραδείγματι,
τα βλέπεις όλα αντεστραμμένα
στη βάση του κρανίου ,
δεν ισχύει.
Ξεκινάς από το Οινοποιείο- την Ένωση- και
πας προς τον Αυλώνα.
Περνάς την στενωπό της Αγοράς.
Λες, εκεί στον Πλάτανο,
‘μόλις πατήσω το γεφυράκι
της ΔΕΗ, θα επιστρέψω’.
Από τον ίδιο δρόμο.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Ο ΔΡΑΚΩΝ


Ο Δράκων είχε δάχτυλα
πολλών λογιώ και μαύρα
τόνα κοιτούσ' ανατολή
τό άλλο πα στη δύση
το τρίτο και το τέταρτο
τον μαύρο αφαλό του
το πέμπτο το χτικιάρικο
κοιτούσε κατά μένα.
Τι θέλεις Δράκο τον ρωτώ
τι θέλεις από μένα;
Θέλω μου είπε με φωνή
στριφτή βραχνιά και γκρίζα
να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά
να μου κρατάς το χέρι
να τρίψεις με οινόπνεμα
το πονεμένομ' στήθος.
Είμαι αιώνες μοναχός
αιώνες σκοτισμένος
πάει καιρός που έπαψα
Δρακογεννιές να θρέφω
θέλω κι εγώ μια συντροφιά
θέλω σεντόνια άσπρα
για όλ’ αυτά που έκαμα
θέλω να απαγκιάσω
σε μια γωνιά σ' ένα μεντέρ'
στην άκρια του κόσμου
να γιάνω απ' τα βάσανα
κι απ' την κακιάν την ώρα
να ζήσω πια σαν άνθρωπος
πίνοντας καφεδάκι
που από φόβο φόβιζα
εγώ τους φοβισμένους
που φοβιθήκανε κι αυτοί
εμέ το φοβισμένο.
Μακάρι νάρθει η στιγμή
κι αυτή η άγια ώρα
πούλοι μαζί ξεφόβητοι
χορό θε ν' αρχινίσουμ'
και πρώτος πρώτος χορευτής
εγώ ο μαύρος Δράκος
π' απ' τον ιδρώτα τσι χαράς
θα πέσω να ποθάνω
για να τελειώσ' η βάσανος
όλα τα μαύρα χρόνια
να λυτρωθούνε τα στοιχειά
και όλες οι κακίες
να 'ρθούνε μέρες έμορφες
νύχτες με πεφταστέρια
να γίν' η γης μια αγκαλιά
και να τελειώσ' ο φόβος
που ήρθε και κατοίκησε
αυτός σε ξένο τόπο
να πάει να ξεκουμπιστεί
στου Κρόνου τα λιμέρια
να κάνει στο δαχτύλιο τ΄
το γύρο του θανάτου.
Εδώ να μείνει η χαρά
η αφοβιά κι ο λόγος.
Ο Λόγος που 'ναι τσι καρδιάς
αυτός που πάντα είναι.
Αυτά τα λόγια να σου πω
και πάψε να φοβίσαι
ο Δράκος κι αν πάντα ήτανε
ποτέ του δεν υπήρξε.

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ





Πεθαίνει κανείς;
Κι αν ναι, ποιος είναι ο δικός σου θάνατος;
Ποιος ο δικός μου;
Πως πεθαίνει κάποιος;
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα.
Πως πεθαίνεις.
Το άλλο, το ότι πεθαίνουμε , το γνωρίζουμε αιώνες τώρα , είναι ένα καθημερινό γεγονός. Το πιο καθημερινό.
Ο κάθε θάνατος είναι μοναδικός.
Ανεξάρτητα από τη γνώση της διαδικασίας, ο κάθε θάνατος αφορά αυτόν και μόνον που τον βιώνει.
Όλα τ’ άλλα είναι πως βλέπει κανείς τα πράγματα ‘απ’ έξω’ και δεν ενδιαφέρει καθόλου τον θανόντα.
Σ’ αυτό το πως, πρέπει να επικεντρωθούμε.
Είναι η πιο κορυφαία στιγμή ενός ένσαρκου όντος.
Μοναδική, ανεπανάληπτη.
Αφορά, κάθε φορά, και μόνον, το συγκεκριμένο όν.
Μπορεί η ζωή που έζησε μέσα στις τόσες ομίχλες των θεωριών , των ιδεολογιών, των αυταπατών , των πλανών να μην υπήρξε ποτέ η δικιά του ζωή, πράγμα ανά τους αιώνας το πλέον σύνηθες - αυτόν τον κόσμο ώσπου να τον αντιληφθείς σε ξεκληρίζει- η στιγμή του θανάτου όμως, είναι κυριολεκτικά αποκλειστική του υπόθεση.
Εννοώ πάντα το πώς, τον τρόπο.
Εδώ, πλέον , είμαι εγώ με εμένα , με όλα μου τα υπάρχοντα.
Εδώ το παιχνίδι τελειώνει.
Το ψεύδος.
Το κάθε ψεύδος.
Η στιγμή, η χωρίς ενδιάμεσα, η δίχως εκκρεμότητες.
Το άρρητο του ρητού ή το ρητό του αρρήτου.
Η επαφή.
Νοιώθω, έχω μια βαθιά συμπάθεια, έρωτα, για
όλους αυτούς που πέθαναν πριν από εμένα.
Γι αυτό το ιδιαίτερο πως του καθενός.
Όλοι τους υπήρξαν συγγενείς μου.
Όλοι τους, με τον δικό τους προσωπικό τρόπο
εξόδου, υπήρξαν ήρωες.
Μέλλει και σε μένα να πράξω το ίδιο.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

ΚΥΡΗΝΗ


Περνώντας τα χρόνια
ή μάλλον,ας το πω αλλιώς :
η σοφία εγκαθίσταται
δίχως παλινδρομήσεις-όπως
κάθε σοφία εξάλλου-
εξαίφνης; αποκαλύπτεται ότι:
μόνον ο χώρος υπάρχει ή υφίσταται ή είναι.
Αυτομάτως επανέρχεσαι.
Στην Κυρήνη:
όπου η αθωότης των πελμάτων
προμήνυε
τον επικείμενο βηματισμό.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

( οκτω μαρτιου ) χ ( δυοχιλιαδες οκτω )

η βροχή όπως πέφτει
σχηματίζει κορίτσια
που επιθυμούν τα όνειρά τους.

Οι ρόγες και οι γλουτοί
Διαφέρουν ως προς την ποσότητα
Των σταγόνων.

.το φως είναι παντού ίδιο.
Μόνον εντός των ψυχών επιταγχύνεται.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

το βλεμμα



ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Τον κοίταξα μέσα στα μάτια.
Πως βλέπει ένας τυφλός;
Με την αφή του αμφιβληστροειδούς, ίσως.
Με επιτηρούσε.
Ασφαλώς και έβλεπε το χρώμα των οφθαλμών μου, το πιο παχύ κάτω χείλος, τη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια.
Αργά άρχισε να κλείνει τα βλέφαρα..
‘ Η γέφυρα ανάμεσά μας έχει για μένα εφτά χρώματα και για σένα είναι από πέτρα. Χρήσιμα και τα δύο.’
Μου κράτησε το χέρι.
Του μίλησα, του περιέγραψα ότι παρατηρούσα.
‘Φτιάξ’ τα μου λέξεις. Οι λέξεις θρέφουν την εικόνα. Οι λέξεις είναι γέφυρες’.
Κι εκείνος, μου αφηγήθηκε τις ιστορίες του κόσμου.
Την ιστορία μετά τη βροχή, για το μεγάλο τόξο.
Έτσι ζήσαμε.
Αυτός ήταν ο πατέρας μου.
Τον βλέπω τώρα.
Ενταφιάζεται καιόμενος.
Ο κατά κόσμον:
Όμηρος Οιδίπους Μπόρχες .

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

ΒΕΓΓΑΖΗ


1961-1963 μ.χ.
Μπορεί και να είμαστε
οι τελευταίοι έποικοι
Η Σύρτις
είναι μεγάλη και μικρή
Της Βερενίκης ο πλόκαμος
με τα παιδικά πέλματα
καταμεσήμερο στην Κυρήνη
νωχελικά γινόταν ιστορία.
Θα γυρίζαμε το βράδυ στη Βεγγάζη.
Αυτό το μέρος
δε σε πλήγωσε ποτέ.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008


Καμία ηδονή
Δεν προσπερνά τη λάμψη.
Καμία έκρηξη.

Το όστρακο κλείνει.
Συγκρατεί στη μνήμη
Το ολοκαύτωμα αυτού του σώματος.

Έστω κι αν περιφέρεται αυτός ο πλανήτης
Εσύ
Διατείνεσαι για τη σφαίρα
Και το φτερούγισμα του οφθαλμού
Πάνω απ’ τη μήτρα.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Είπα να συγγράψω¨
Δηλαδή, να απολογηθώ¨
Γιατί τι άλλο είναι η συγγραφή
Παρά μία απολογία.
Η ύπαρξη δεν τη χρειάζεται.
Καν.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Μέχρι
να
τρυφερέψει
ο
νους
ο
εικοστός
αιώνας
θα
μας
συντροφεύει.

Κοιλο ταξιδι και κυρτο

διαφανής ο κόσμος
δεν ομοιάζει πουθενά.
Ότι υπάρχει εντός του
ενυπάρχει εσαεί.
Στο περίγραμμά μου εγγράφονται
όλες οι μνήμες του.
Μόνον ερωτευμένος μετέχω στο ρυθμό.
Μόνον εκστατικός αποδέχομαι το αιώνιον.
Επί κοίλων σφαιρών η περιστροφή μου.
Ο ορίζοντας όταν κυρτώνει
με εκβάλλει σε ωκεανό.

Έως εδώ.

Η γλώσσα δεν εφάπτεται στην ουσία.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

ΓΗΓΕΝΕΣ ΠΥΡ

Σ' αυτόν τον τόπο
η σελήνη δεν έχει εξουσία.
Καταδύεται και απλώνει στα νερά
την μνήμη πως κάποτε ήτανε άστρο.

Εδώ οι άνθρωποι λυτρώνονται.

Ότι και να κάνουν
έχουν την εύνοια
του Ήλιου και του Ήφαιστου.

Γηγενές το πυρ.

Ο κρουνός του φωτός,
εσαεί ανοιχτός και
ανεμπόδιστος.

Η οδός της ενοράσεως ευθεία.

Και η θεραπεία
εις πάντας εφικτή.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008

Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΕΝΤΑΤΙΚΟΣ

Εάν πρώτα
Σ’ αυτό το πρωϊνό της Γης
Δεν αναπνεύσεις ποίηση
Το υπόλοιπον
Θα είναι επαναλήψεις- στην καλύτερη των περιπτώσεων- προ πολλού πεθαμένων θρησκευτικών ύμνων.


Εάν πάλι
Ρυθμικά εισπνεύσεις
Σύμφωνα και φωνήεντα-
Οικειοθελώς σμιλευμένα-
Η εκπνοή θα είναι
Περιπατιτικός στοχασμός
Εν μέσω χιόνος.

Σε κάθε περίπτωση
Θα κινηθείς:
α) προς την συνήθην επιβίωσιν
β) προς την τέχνην του ζην

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΠΛΕΟΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

ΗΜΕΡΑ

Η μέρα.
Με τη γνωστή της επανάληψη.
Ντύθηκε.
Πάλι.
Γνωστή και η διαδρομή.
Και τα βλέμματα.
Αυτό με συμπαθεί. Το άλλο αδιάφορο.
Το τρίτο άγριο, ημιθανές, σκισμένο, κακοφορμισμένο,γλυώδες,καυλωμένο, ήπιο, θλιμμένο, βρεγμένο, με βοριά, αρμυρό, καλόβολο, ισλαμικό, βουδιστικό, άθεο, καπιταλιστικό, μπετόν αρμέ, Λιάνας Κανέλη, της μάνας μου, ανύπαρκτο, jazz, funk off, ναυτικό, βουνίσιο,αιδιόπληκτο, πενίας, ποιήσεως, μουσικής εξαίσιας, φάλτσο, άκαπνο, frappe, Πανιώνιο, Πειραιά μεριά, Β’ Γυμνάσιο Αρρένων,βυθού, στρατιωτικό, νοσηλεύτριας, δε τη βγάζω, κινητού, extra large, medium, ρωμαϊκό, Μικράς Ασίας, Darko Kovazevitz, μετά το γκολ, αθάνατο, θνητό (το δικό του ).

Έπρεπε και να γυρίσει.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

Εντός της ιδίας αυτής σφαίρας
Θραύεται ο ορίζων
Ο Ουρανός δεν είναι θόλος
Είναι εφαπτομένη του ύπνου
Ένας κόμπος που λύνεται
Καθ’ εκάστην
Μία ηδονή ανέγγιχτος
Το απειροελάχιστον του όλου
Που αρέσκεται εις το κρυφτούλι
Και το ευπροσήγορον
Του κύματος που καταφάσκει.