Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ


Από ποιο γράμμα ν’ αρχίσει κανείς;
Ποια γραμματοσειρά;
Θα έρθουν τα χρόνια που οι άνθρωποι όλο και πιο πολύ θα θέλουν να είναι ακριβείς, ειλικρινείς ίσως, τυπολάτρες εντέλει.
Θα έλθουν τα χρόνια της σκληρής νόησης , με τον  αιχμηρό αστεισμό μιας παρατεταμένης ευφυίας που δεν θα δίνει λογαριασμό σε κανένα , θα έρθουν τα χρόνια του ακρωτηρίου που αυτάρεσκα θα εναντιώνεται στο πέλαγο.
Θα έρθουν τα χρόνια της νοσταλγίας της ασάφειας που περιέπλεξε μεν τον κόσμο μα και που τον έκανε και τον διατηρούσε φοβισμένο , ντροπαλό και αδαή.
Θα έρθουν τα χρόνια της ανερυθρίαστης αλήθειας , του τίποτα πια να μην παραμένει κρυφό, της γνώσης του απολύτου ενταφιασμού του απόρρητου.
Θα έρθουν τα χρόνια της θρησκείας χωρίς θρησκεία.
Θα έρθουν τα χρόνια  που τώρα είναι.

                                                                                              11-12-06-Φλύα-06.00

Σώματα, Λήμνος 1983


ήχος που μέσα στην οσμή της αρμύρας
γίνεται μνήμα συνάφεια
αιμοπετάλια γεμάτα πρασινογάλαζα φύκια
φωνή γυμνού κομμένου σε χίλιες ελπίδες αρχαίου έφηβου
βουτηγμένου μέχρι τα βάθη της ψυχής του
σε θαλασσινά ολονύχτια συμπόσια
οσμή που γίνεται βουή όχλου τρελού
που αναδεύει και αναμοχλεύει
πάθη λησμονημένα
έξαλλος άγιος
για τα δεινά που επέρχονται
φοβερός δολοφόνος
ακόλαστος λογοπλόκος
στα βάθη της ψυχής του 
στη γλώσσα του
στους κάμπους τους λαμπαδιασμένους
από την εκτυφλωτική ορμή
εραστής βουβός.
οφθαλμούς να έχω να βλέπω
χέρια να πιάνω
κόκκαλα γερά ν' αντέξω
κάτι γίνεται εδώ πέρα
η καμμένη γη συνομιλεί με τη θάλασσα
κάναμε ότι γινότανε για την καταστροφή:
το πρέπον.

βάζω στο βράχο το μεταλλικό κουτί
μέσα πεταμένα τα γράμματα αυτής της γλώσσας
όποιος τα βρει 
και όποιος έχει το κουράγιο 
να ξαναφτιάξει λέξεις
κι όποιος έχει τη χάρη να τις ταιριάξει
να κάνει το ποίημα 
και
να το απαγγέλει 
στα παρθένα του ώτα.

Ιωάννης Ψάρρας, 'ΣΩΜΑΤΑ', Λήμνος 1983

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ες αύριον


Τελειώνει αυτός ο κόσμος.

Μας έθλιψε , μας συνέθλιψε.

Σήμερα ή σα σήμερα
παραχωρείται, εκχωρείται
ότι τυχόν .

Πένθος.

Επίκειται η σκληρότης.

Αίσθημα  υπό κατοχήν.

Μέχρι να τρυφερέψει ο νους
ο εικοστός αιώνας

θα μας συντροφεύει.

25.1.2008

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

από την ποιητική συλλογή: ΣΩΜΑΤΑ , Λήμνος 1983


κβ

μέσα στα δωμάτια των πόλεων
κυοφορείται ο θάνατος
δεν ξέρω τι θα διατηρηθεί
εδώ δεν προτείνονται νέες μορφές
εδώ το ζώο εξαγριώνεται
ο άνθρωπος συνθλίβεται από τη νόηση 
και συνθλίβει την ύπαρξη
αυτοδημιουργείται και αυτοκαταστρέφεται
η τρομαχτική εντροπία του ανθρώπινου ζώου
η ουσία που διέφυγε και συντρίβει 
το αναπότρεπτον του γεγονότος
ο διακαής πόθος της ερημίας

ο έρωτας με τα πάθη
η ελευθερία της καταστροφής
ο οριακός πόνος 
και η χωρίς όρια έκρηξη

τα δέντρα οι θάλασσες ο αέρας
τα κοπάδια με τις γαζέλες και τις ζέβρες
οι κρίνοι και τα ρόδα
η σμέρνα

η νέα εξέλιξη των ειδών

ο πίθηκος

τα γυμνά νήπια του πρωϊνού

η αιμομιξία της αγάπης

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

ΓΗΓΕΝΕΣ ΠΥΡ


ΑΠΟ ΤΟ ‘ΓΗΓΕΝΕΣ ΠΥΡ’

Γηγενές πυρ

Σ’ αυτόν τον τόπο
η σελήνη δεν έχει εξουσία.

Αναδύεται πορτοκαλιά και απλώνει στα νερά
την μνήμη πως κάποτε ήτανε άστρο.

Εδώ οι άνθρωποι λυτρώνονται.

Ότι και να κάνουν
έχουν την εύνοια του Ήλιου κια του Ήφαιστου.

Γηγενές το πυρ.

Ο κρουνός του φωτός, εσαεί ανοιχτός και
ανεμπόδιστος.

Η οδός της ενοράσεως ευθεία και
η θεραπεία εις πάντας εφικτή.

***
ΣΤΟ ΚΑΡΝΑΓΙΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΟΥΤΑΛΗ ΛΗΜΝΟΥ

Λήμνια καλά

Οι λόφοι συνετοί.
το μειδίαμα του δειλινού
γλυκό τριαντάφυλλο στην καρδιά.

Βάδισμα νωχελικό στην άκρη της θάλασσας.

Οι ήχοι είναι της σιωπής¨

στοχασμός.

Η ύπαρξη όταν στοχάζεται
κάτω από τέτοιες συνθήκες
αγαπά.

***


Ανδροφώνιον

Γυναίκα:

Εγώ σε σκότωσα
σε σκότωσα πρώτα μέσα μου
αυτό ήταν το αληθινό
το άλλο έπρεπε να γίνει
γιατί τι να το κάνεις το σώμα χωρίς την αγάπη μου;

Εγώ θα σ’ αναστήσω
πάλι και πάλι
μέχρι που να τρυφερέψεις
να γίνεις σαν τους λόφους του νησιού μου
κι όπως η θάλασσα έρχεται απ’ τον Άθω
και μπαίνει μέσα στον κόλπο της Μύρινας
έτσι θα σε δεχθώ.

Κι οι αντικρινοί βράχοι θα φιλιόσουν
κανένα Κάστρο δεν θα χρειασθεί πια
κανένας Πέτασος.
Εγώ σου δίνω τον κρατήρα
δώσε τη λάβα.
Άνοιξε την καρδιά σου
και άφησέ με –εμένα-
να δω μέσα στα μάτια σου
τον αρχέγονο φόβο.

Μη μένεις πια πέτρα.

Πάρε από τη γη μου σταφύλια,
σύκα γινωμένα ,
πάρε μέλι θυμαρίσιο
και πιες  κρασί μοσχάτο.

Έλα αγαπημένε
στο νησί μας.
Οι Σειρήνες της Λήμνου ήταν ταυτόχρονα Ουράνιες και Χθόνιες θεότητες.






Άντρας:

Περιπλανιέμαι αιώνες¨
ξένος χωρίς πατρίδα
μόνο όταν με σκότωνες καταλάβαινα
πως είχες δίκιο.

Σκληρός μ’εμένα,
τίποτα δεν κατέκτησα ποτέ.
Μισούσα τους άντρες κι έκανα πολέμους
για ν’ αφανιστούμε.

Ποτέ δεν αγάπησα, αλλά το χειρότερο,
δεν κατάλαβα ποτέ και ποιοί με αγάπησαν.

Κάθε φορά που πέθαινα
γινόμουν μια μαύρη τρύπα
κι εκλιπαρούσα να γίνω άστρο, να σωθώ.
Γύρω από το κεφάλι μου μόνο θλίψη
που απλωνόταν στους μυς και στα νεύρα
κι όταν με αγκάλιαζες γινόταν κεραυνός
και μ’ έκαιγε.

Πολλές φορές μετάνοιωσα , αλλά
ποιός να πιστέψει έναν άντρα;

Κάθε φορά Οιδίπους και Οδυσσέας.

Το μόνο που ξέρω
είναι τον πόνο που σου προκαλούσα.

Έχω πολύ δρόμο ακόμα για το νησί.

Πρέπει να πάω στη έρημο, στο Όρος,
για χρόνια.
Να μπαρκάρω και σαν δύτης να βγάλω
σφουγγάρια εκεί στη Λιβύη.
Να μάθω στα χέρια μου να θεραπεύουν
τις πληγές που σου άνοιξα.
Έχω να γράψω πολλά ποιήματα ακόμη
και να περπατάω σιωπηλός τα δειλινά
στον Αυλώνα.
Έχω να λιχνίσω στάρι,
να ματίσω δίχτυα
και πρέπει να τρυγίσω
τον Αύγουστο τ’ Αλεξαντρινά.

Θέλω και κάτι ακόμα:
να με πάρει η Άρτεμις στο ιερό της
να σκουπίζω και να πλένω τα σκαλοπάτια του.

Κι εσύ Άγιε Ερμόλαε
-αν αξιωθώ ποτέ να μαθητεύσω πλάι σου-
δείξε μου την τέχνη της ίασης
να πράττω δια βίου
το αγαθόν.

Έχω πολύ δρόμο
για το νησί μας.

***
          
39 . 57΄- 24 .50΄

Κάποτε θ’ ανακαλυφθεί ένας ναός.

Οι αρχαιολόγοι θα μείνουν έκθαμβοι.

Η θάλασσα
που είχε κρατήσει το μυστικό καλά
θα επιτρέψει στην ανθρώπινη όραση
να εμπλουτισθεί.

Ένα πάρκο στο πέλαγος
ανάμεσα σε σαργούς, ροφούς και μελανούρια
θα δώσει χαρά σ’ αυτόν τον τόπο.

Όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν
ως ευτελής προφητεία
ή
ως συγγραφικόν τέχνασμα.

Πλήν όμως
                                 η Ποίησις
πάντοτε προέβλεπε τα μέλλοντα.
***
Ζωοδόχος πηγή

Το χώμα είναι άγιο,
όπως άγια είναι τα χέρια
όταν αγγίζουν τα σώματα.

Μπορεί η κυρά –Ανδρομάχη να πέθανε,
αλλά το τραγούδι της,
μόλις πέσει ο ήλιος, τ’ αεράκι του,
το απλώνει πάνω σε εκατό κεφαλές
που ανασταίνονται ψάλλοντας
και κατεβαίνουν ευλαβικά
τα εξηντατέσσερα σκαλοπάτια
να κοινωνήσουν αγίασμα.

***
Περίοδος λευκή
ή
μετά τη ιώδη

Τελείωσε ο αιώνας της πίκρας και της φυγής.

Θα ξαναρχίσει πάλι η καλλιέργεια του βαμβακιού
και θα ξαπλώνουμε τα μεσημέρια
ανάμεσα στους ήλιους.

Ο βοριάς δεν θα φέρνει σακκούλες στο Γομάτ’
και οι θαμμένες πόλεις θα φανερωθούν.

Θα γεννηθούν κορίτσια με κατατομές Σειρήνων
και τα στρατόπεδα θα γίνουν θερινά σινεμά.

Οι μύλοι θα κινήσουν τις σιωπές τους
και σαν τουρίστες θάρχονται αυτοί που μας πλήγωσαν¨
για συγχώρεση και μετάληψη.

Όλες οι εκκλησιές θα έχουν ιερείς
και οι μάντρες θα γίνουν θεραπευτήρια
για τους κουρασμένους.

Αυτή η γη,
η θηλυκιά,
ταπεινά θα δεχθεί τους παλινοστούντες.
Όποιος δεν έχει πατρίδα θα βρει.

Η αιών , η νέα, είναι γυναίκα.

Και πάλι μια Μαρούλα θα μας σώσει.

***
ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΙ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΔΕΣ