Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ



. 0


Η προβολή του σώματός μου,
αυτό που λέω: νυν και ερχόμενον
υπερίπταται όλων των κόσμων.
Συγχώνευση ήλιων αποστέλλει
ο ομφαλός μου στους πλανήτες.
Όγδοο χρώμα άρρητο περιφρουρεί
το υπάρχον έαρ.

Έλα, θνητέ δυνάστη,
εναντιώσου στο αθάνατο,
πυρπόλησε το πυρ και
εμβρόντητος αφανίσου
στο κενό της καρδιάς σου.

Έλα κι εσύ, σιωπηλέ εραστή,
άγγιξε, λάβε το νεύμα,
φίλησε τα δάχτυλα τώρα,
που η επαναφορά των ρόδων
και το μετείκασμα των αηδονιών
δεν ανέχονται άλλη υποταγή.

Και η προβολή των σωμάτων,
αυτό που λέω νυν και ερχόμενον
επαναστατεί και θραύει
τους ορίζοντες των πραγμάτων.
Σχηματίζει κρυστάλλους
και διέρχεται πλάσμα γέλωτος
το πεπρωμένο.
Συνάπτει φιλίες
και ερωτεύεται συζύγους.
Γεννά παιδιά
και νταντεύει αγγέλους.
Δονείται στα ερωτήματα των βράχων
και απαγγέλλει τις αναγγελίες των ανέμων.

Και την ίδια στιγμή
ουδέ είδωλον ουδέ καθρέπτης,
μέσα κι έξω ταλάντωση έρωτος,
φως στο φως,
πιο εκεί
εν χορώ
τα συμβάντα των κόσμων.


Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ
Δοκίμιο

Διαισθάνομαι ή και προφητεύω.
Εξ’ ίσου επικίνδυνα και τα δύο.
Διαισθάνομαι ή και προφητεύω τη Νέα Γεθσημανή.
Στις σχέσεις αυτή τη φορά.
Διακινδυνεύω να θεωρηθώ τρελός, βέβηλος ή βλάξ.

Θα μιλήσω για τη σχέση.
Τη σχέση των ένσαρκων όντων επί της Γής.
Των ανθρωπίνων όντων.
Την δια του έρωτος σχέση.
Με την αρχαίαν ελληνικήν έννοια ο έρως.
Την δια της αγάπης σχέση.
Με την του Χριστού έννοια η αγάπη.

Μιλάω:
Για την ερωτική αγάπη ή
Για τον αγαπητικόν έρωτα.

Για την αγιότητα και το μόχθο της.

Ο `Ηφαιστος
Από πάντοτε έπαιρνε δασεία
Και η Χάρις- από πάντοτε- εδίδετο
Στους ταπεινούς που εμόχθησαν.



Το κάθε ανθρώπινο ον έχει καταγεγραμμένο εντός του ένα και μοναδικό
αντίγραφο του εαυτού του, πολωμένο ως προς αυτό το ίδιο.
Αναφέρομαι πολύ συγκεκριμένα στη γυναίκα και στον άντρα.
Κάθε ανθρώπινο ον, κατά τη διάρκεια του βίου του, ουσιαστικά αυτό ψάχνει.
Η συνάντησή του, η αναγνώρισή του ή και η επαφή μαζί του δεν είναι σίγουρη.
Παρά ταύτα στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας, υπάρχει η ανάγκη να πραγμα-
τοποιηθεί αυτή η συνεύρεση.
Όλοι οι λαοί όπου γής έχουν τον αντίστοιχο μύθο τους,με ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια
του ανδρόγυνου και του ερμαφρόδιτου.
Η συνάντηση με το ον αυτό προϋποθέτει:ανάμνηση,νοσταλγία,επιθυμία να βρεθεί,
έλλειψη αμφιβολίας και μόχθο προσωπικό.
Προϋποθέτει προσωπική ,ενσυνείδητη εργασία, με αντικειμενικό σκοπό να ‘καθαρθεί’
ο καθείς, για να είναι-το κατά δύναμιν- έτοιμος/η για τη συνάντηση.
Η σκόνη που υπάρχει στον καθρέφτη της καρδιάς και του νου, οφείλει να μειωθεί για να
ανακλασθεί καθαρά το Πρόσωπο του άλλου.
Υπάρχει μέσα στη ψυχή του καθενός, ο μυστικός κωδικός για τον άλλον και η συνάντηση
είναι ένα ‘τυχαία προγραμματισμένο’ γεγονός από τις ψυχές και των δύο.
Η αφυπνισμένη συνείδηση, σε πλήρη εγρήγορση, αναζητά το άλλο της ‘μισό’ επί της γης.
Είναι ο βασικός στόχος και σκοπός.
Η ύπαρξη χωρίς αυτό είναι δίχως πατρίδα.
Περιπλανιέται και διάγει βίον τεθλιμένον και άνευ νοήματος.
Ότι και να κάνει νοιώθει στέρηση, ανέχεια.
Μα ότι και να κάνει τείνει προς αυτό: τη συνάντηση. Αυτή η συνάντηση είναι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για κάθε ύπαρξη.
Από αυτήν την αφετηρία αρχίζει, μέσα από την ερωτική αγαπητική ενσυνείδητη
συνάφεια, η ουσιαστική και συνεπής μεταμόρφωσή της προσωπικότητας του καθενός.
Αυτό που θέλησε η ύπαρξη,δηλαδή τη μεταμόρφωση της φύσης της, το επιτυγχάνει
όχι μέσα από το ‘ένα’ του εγώ ,αλλά από το ΄δύο’ της σχέσης.
Έχω την εντύπωση ότι μία πολύ κατάλληλη εποχή ,για να πραγματοποιηθεί το γεγονός της
συνάντησης-επιτέλους- είναι η σημερινή.
Πολλές ψυχές έχουν έλθει μ’ αυτή την απόφαση και είναι καλόν και φρόνιμον,
να είναι κανείς έτοιμος.
Η προεργασία του καθενός πριν τη συνάντηση θα συμβάλλει σημαντικά στο όλο εγχείρημα.
Η σχέση αυτή δεν είναι ‘ξεκούραστη’. Ίσα-ίσα είναι μια άκρως ‘επικίνδυνη’ σχέση.
Σου ζητάει να μεταμορφωθείς ολόκληρος.Η αλχημεία της είναι τρομακτική.
Αφορά σύντηξη πυρήνων.Αφορά την ένωση δύο υπάρξεων,που περιπλανήθηκαν μόνες στους
αιώνες, έχοντας πάντα την ελπίδα να ενωθούν.Οι σχέσεις,λοιπόν, αυτού του τύπου δεν είναι σχέσεις ενυπνίου, είναι σχέσεις κοινής αγρυπνίας και μόχθου.Σχέσεις συνεχούς εγρήγορσης
Η συνάντηση:
‘ τα πάντα οιακίζει κεραυνός’
Ηράκλειτος
Το ρίγος,το πρωτογενές και αρχαϊκό ρίγος, ως κεραυνός διαπερνά το είναι
όταν επιτευχθεί η συνάντηση.
Ο καθένας θυμάται. Αναγνωρίζει τον άλλον.
Την έκπληξη διαδέχεται η χαρά.
Τη χαρά η ευθύνη.
Την ευθύνη, ο μόχθος.
Ο συνειδητός μόχθος, ν’ αλλάξει κανείς και να εγκαταλείψει, οικοιοθελώς,
ότι τυχόν εμποδίζει την ένωση με τον εαυτό και με τον άλλον.
Το κίνητρο είναι μέγα και βάζει σε κίνηση το μέχρι τότε παγωμένο δυναμικό της ζωής τους.

Τα όντα όταν αναγνωρίσει το ένα το άλλο, νοιώθουν ως σύμμαχοι, συνεργάτες και μέσω
της ερωτικής αγάπης ή και του αγαπητικού έρωτος, από κοινού πλέον αντιλαμβάνονται
και βιώνουν τον κόσμο.Γνωρίζουν επίσης ότι το όλον έργο είναι κοπιώδες.
Αναγνωρίζουν την κοινή τους αποστολή και θυσιάζουν τα πάντα για την ελευθερία.
Η οικοιοθελής τους δέσμευση ως προς τον άλλον,είναι και η μέγιστή τους ελευθερία και η ουσια-
στική τους δύναμη για την πραγμάτωση του σκοπού τους.
Υπάρχουν κάποιες πολύ συγκεκριμένες ποιότητες μες τη συνείδηση που κινητοποιούν
και κινητοποιούνται από αυτού του τύπου τη σχέση.
Υπάρχει μια ενέργεια που αφορά τη γνώση που αποκτάται μέσω της σχέσης και που
σταδιακά μετουσιώνει κανείς την αγάπη που έχει για το εγώ του , σε αγάπη για τον άλλον.
Σ’ αυτό ή και παράλληλα ,μ’ αυτή τη διαδρομή αναγνωρίζονται τα ζεύγη των αντιθέτων
και γίνεται προσπάθεια συνειδητής ισορροπησής τους.Εδώ αρχίζει το ‘άνοιγμα’ του ενός προς
τον άλλον και γίνεται κατανοητό και από τους δύο ότι αν δεν μοιρασθούν αυτό που τους
συμβαίνει τόσο στον εσωτερικό τους κόσμο όσο και στον εξωτερικό η ένωση την οποία
ένοιωσαν κατά τη συνάντησή τους δεν έχει καμμία απολύτως ελπίδα να πραγματοποιηθεί.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας-της ισορρόπησης των αντιθέτων-και παράλληλα προς
αυτή αρχίζει το ενδιαφέρον ,αμυδρό στην αρχή,πιό έντονο μετά και οργανωμένο, για την υποκειμενική φύση του όντος και την αγάπη της εσωτερικής πραγματικότητας με μια εντατική προσπάθεια
‘εξαγνισμού’ της προσωπικότητας.
Το επόμενο στάδιο είναι ότι κανείς πια, συνειδητά εγκαταλείπει το εγώ του-με την αμέριστη βοήθεια
του υπόγειου ρεύματος της Ζωής- στον άλλον και για τον άλλον,που ουσιαστικά είναι αυτός ο ίδιος,
και προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα,σ’αυτόν και στη σχέση ότι απεκόμισε από το ταξίδι.

Το ζεύγος πλέον είναι έτοιμο για δημιουργικό –συγκεκριμένο-έργο, προς όφελος της ανθρωπότητας.

Σ’ αυτό το σημείο πολλά ζευγάρια μπορεί να σταματήσουν.Έχουν ήδη κλείσει ‘ανοιχτό’ το πεδίο
της ένωσης και της αγάπης.Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα γι αυτό.Έκαναν έναν τιτάνειο ατομικό
και ομαδικό αγώνα.Έθραυσαν τον ορίζοντα του φόβου της ένωσης.Η παρακαταθήκη τους στη
συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας υπήρξε ιαματική.


Η Νέα Γεθσημανή:
‘Και εξελθών επορεύθη κατά το έθος εις το όρος των ελαιών¨
ηκολούθησαν δε αυτώ και οι μαθηταί αυτού.
γενόμενος δε επί του τόπου είπεν αυτοίς¨ προσεύχεσθε μη εισελθείν
εις πειρασμόν.
και αυτός απεσσπάσθη απ’ αυτών ωσεί λίθον βολήν, και θεις στα γόνατα
προσηύχετο λέγων¨πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν το ποτήριον απ΄εμού¨
πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω.
ώφθη δε αυτώ άγγελος απ’ ουρανού ενισχύων αυτόν.
και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο.εγένετο δε ο ιδρώς αυτού
ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην.
και αναστάς από της προσευχής, ελθών προς τους μαθητάς εύρεν αυτούς
κοιμωμένους από της λύπης, και είπεν αυτοίς¨ τι καθεύδετε, αναστάντες
προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν.’
Κατά Λουκάν, κεφ. Κβ΄ 39-46

Εδώ, έχουμε ένα στάδιο ανώτερο της ένωσής των, αλλά που λόγω αυτής ταύτης της
ένωσης τους αποκαλύπτεται ή και τους δίδεται η Χάρις.
Είναι από τις σπάνιες ευκαιρίες.
Εδώ δεν έχουμε μια προσωπικότητα,αλλά δύο , που από κοινού αντιμετωπίζουν
το γεγονός της θέλησης της Ζωής.
Είναι το έσχατο της σχέσης επί της Γης.
Η ερωτική αγάπη της θέλησης.

Είναι η κατάληξη του έσχατου φόβου που οφείλουν να περάσουν μαζί.
Μαζί μειώνεται και διανέμεται το υψηλότατο βολτάζ του πυρήνα των Κόσμων.
Εδώ και η αγρυπνία. Η χαρά και η γνώση που απεκόμησαν από τη σχέση δεν αφήνει
περιθώρια για λύπη και ύπνο.
Εδώ έχουμε δύο ‘χριστούς’ που όντας ενωμένοι μεταξύ τους,αποδέχονται,εν πλήρει
ειρήνη το θέλημά Του.
Ο ορίζοντας του Κόσμου έχει θραυσθεί και η ίδια η σχέση-που μέσα στο ταξίδι γνώρισε
τον κόσμο-οδηγεί τα όντα στην ανάληψη,χωρίς τη διαδικασία της ΄σταύρωσης’,γιατί
αυτή,η σταύρωση, έχει επιτευχθεί κατά τη διάρκεια της κοινής τους συμβίωσης,από την
οικοιοθελή και άνευ όρων παράδοση του ενός στον άλλο και από το κοινό δημιουργικό έργο.

Πέραν των άλλων το μέγιστο έργο που επιτελούν αυτές οι υπάρξεις είναι ότι βιώνοντας
μέσω της σχέσης τη θνητότητά τους επί της Γης,στο τέλος και λόγω αυτού,συμβάλλουν
τα μέγιστα με το έργο τους και την ενέργειά τους στην εξάλλειψη της αυταπάτης του φόβου
του θανάτου στον πλανήτη.
Η συνειδητή πορεία μέσα στη σχέση και το δικό τους όρος των ελαιών τους οδηγεί και είναι,
σα να τους δωρίζεται το βίωμα, της επί της Γης αθανασίας.

Εν κατακλείδι και συνοψίζοντας:

Η Νέα Καινή Διαθήκη, απαιτεί την αγρυπνία των ψυχών,που σε σχέση πια, σε οικοιοθελή
δέσμευση,μεταμορφώνονται και πάνω στο δικό τους όρος από κοινού και μετά το μόχθο της ερωτικής τους αγάπης τους δωρίζεται και τους αποκαλύπτεται η αποστολή τους την οποίαν εκτελούν μέχρι
κεραίας κομίζοντας στην ανθρωπότητα και αγκυροβολώντας στη Γη,από το τμήμα του έργου που
τους αντιστοιχεί μια αλήθεια, κάτι τι το ωραίον και αγαθόν για τον πλανήτη.



Θραύεται ο ορίζων
Μαζί και το ημιτελές του κόσμου
Πενθεί η θλίψη
Τα γεγονότα δεν ήταν η ιστορία μας
Κρίμα στα τόσα χρόνια

Ακούω και βλέπω το έναυσμα

Πως να το πω;
Σιγή πυρός;

Ήρεμος πορεύομαι
Βρίσκω συγγενείς και τόπο οικείο
Από εδώ ήρθα

Φωσφορίζουν οι καρδιές

Ότι ζητώ μου δίδεται

Θέλω ειρήνη.

Τι είναι το φαινόμενο Unruh;


Ένας παρατηρητής που επιταχύνεται στον κενό χώρο θα αντιλαμβάνεται την ύπαρξη διαφόρων στοιχειωδών σωματιδίων, παρόλο που ένας άλλος αδρανειακός παρατηρητής αντιλαμβάνεται τον ίδιο χώρο τελείως κενό.

Όλα ξεκινάνε από την πρόβλεψη της Γενικής Σχετικότητας για ένα παρατηρητή που επιταχύνεται σύμφωνα με την αρχή της ισοδυναμίας. Η Γενική Σχετικότητα λοιπόν μας λέει ότι ο παρατηρητής αυτός είναι τελείως ισοδύναμος με έναν άλλο που βρίσκεται ακίνητος σ' ένα βαρυτικό πεδίο με ένταση όση η επιτάχυνση του πρώτου. Η κοσμική γραμμή ενός τέτοιου παρατηρητή θα έχει τη μορφή της παρακάτω εικόνας, ενώ ο παρατηρητής αυτός θα έχει και έναν ορίζοντα γεγονότων όπως δείχνει η εικόνα, πίσω από τον οποίο δεν μπορεί να δει.

Η εικόνα αυτή αναφέρεται για απλούστευση σε μια μόνο χωρική διάσταση. Δηλαδή γεγονότα σε θέσεις αριστερά του ορίζοντα γεγονότων δεν είναι προσιτά στον παρατηρητή!


Ο ορίζοντας αυτός χωρίζει τα φωτόνια εκείνα που θα φτάσουν στον παρατηρητή, από εκείνα που δεν θα το κατορθώσουν, αποτελείται δε από φωτόνια τα οποία παρόλο που ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός προς την κατεύθυνση του παρατηρητή, ουδέποτε τον προσεγγίζουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ύπαρξη του ορίζοντα οφείλεται αποκλειστικά στην επιτάχυνση του παρατηρητή. Μόλις αυτός σβήσει τις μηχανές που τον επιταχύνουν και κινηθεί αδρανειακά, το φως από τον πρώην ορίζοντά του και πέρα θα τον προσπεράσει, όπως φαίνεται και στην εικόνα.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως η περιοχή εντός της οποίας επιταχύνεται ο παρατηρητής είναι εντελώς άδεια. Πουθενά τριγύρω δεν υπάρχει ούτε ύλη ούτε ακτινοβολία. Δεν υπάρχει τίποτα παρά κενός χώρος. Ας εφοδιάσουμε τον παρατηρητή με ένα εξοπλισμό ανιχνευτών σωματιδίων και θερμόμετρα. Πριν αρχίσει να επιταχύνεται, τα όργανα δεν θα καταγράφουν τίποτα αφού ο χώρος υποτέθηκε κενός. Όταν όμως βάλει σε λειτουργία τους κινητήρες του και αρχίσει να επιταχύνεται, τα πράγματα αλλάζουν δραστικά.

Η επιτάχυνση κατ' αρχήν τον κάνει να αισθάνεται ότι έχει βάρος, όπως υπαγορεύει η αρχή της ισοδυναμίας. Η επιτάχυνση ωστόσο γεννά και ένα άλλο φαινόμενο, που με πρώτη ματιά δεν έχει καμιά σχέση με τη βαρύτητα. Η ανακάλυψη του αποτελεί μια από τις πιο αξιοσημείωτες προόδους στη σύγχρονη θεωρητική φυσική.

Πρόκειται για κάτι εξαιρετικά απλό: Μόλις ο παρατηρητής ξεκινήσει να επιταχύνεται, οι ανιχνευτές του θα αρχίσουν να καταγράφουν σωματίδια, παρ' όλο που σύμφωνα με έναν αδρανειακό παρατηρητή ο χώρος τριγύρω είναι κενός. Με άλλα λόγια, ο παρατηρητής δεν θα συμφωνεί με τους μη επιταχυνόμενους φίλους του στο απλό ερώτημα κατά πόσον ο χώρος γύρω τους είναι πράγματι άδειος.

Οι παρατηρητές που δεν επιταχύνονται αντιλαμβάνονται έναν εντελώς άδειο χώρο —πλήρες κενό. Για τον επιταχυνόμενο παρατηρητή, όμως. η περιοχή που διασχίζει εμφανίζεται γεμάτη σωματίδια. Αντιλαμβάνεσθε ότι τα φαινόμενα αυτά δεν έχουν σχέση με τις μηχανές του σκάφους —ο παρατηρητής θα τα κατέγραφε ακόμη κι αν τον επιταχύναμε τραβώντας τον με ένα σχοινί. Εμφανίζονται ως παγκόσμια συνέπεια της επιτάχυνσης του.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή θα είναι η ένδειξη του θερμομέτρου του επιταχυνόμενου παρατηρητή. Πριν αρχίσει να επιταχύνεται, το θερμόμετρο έδειχνε μηδέν, διότι η θερμοκρασία αποτελεί μέτρο της ενέργειας που αντιστοιχεί σε τυχαία κίνηση —και στον κενό χώρο δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει μη μηδενική θερμοκρασία. Τώρα, όμως, το θερμόμετρο του παρατηρητή θα καταγράφει μια θερμοκρασία, παρ' όλο που η μόνη αλλαγή σε σχέση με προηγουμένως είναι η επιτάχυνσή του. Μερικές δοκιμές, μάλιστα, θα του αποκάλυπταν ότι η θερμοκρασία που καταγράφεται είναι ανάλογη της επιτάχυνσης του. Πράγματι, όλα του τα όργανα θα συμπεριφέρονταν ξαφνικά, ακριβώς σαν να ήταν περιτριγυρισμένα από κάποιο αέριο φωτονίων και άλλων σωματιδίων, σε θερμοκρασία με τιμή ανάλογη της επιτάχυνσης του.

Οφείλουμε να τονίσουμε ότι τα παραπάνω φαινόμενα δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ σε πραγματικό πείραμα. Αποτελούν πρόβλεψη που πρωτοδιατυπώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από έναν λαμπρό νεαρό καναδό φυσικό, τον Bill Unruh, ο οποίος μόλις είχε τελειώσει τις μεταπτυχιακές σπουδές του. Συγκεκριμένα, ανακάλυψε ένα καινούργιο φαινόμενο, το οποίο αποτελεί συνέπεια της κβαντικής θεωρίας και της σχετικότητας και θα πρέπει να έχει παγκόσμια ισχύ, αν και ουδέποτε έχει παρατηρηθεί ως τώρα.

Σύμφωνα με την εν λόγω πρόβλεψη, οτιδήποτε επιταχύνεται θα συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται μέσα σε θερμό αέριο φωτονίων (και άλλων σωματιδίων) με θερμοκρασία ανάλογη της επιτάχυνσης του υποκειμένου. Η ακριβής σχέση ανάμεσα στη θερμοκρασία Τ του αερίου και την επιτάχυνση α του επιταχυνόμενου υποκειμένου είναι γνωστή. Δίνεται από τον περίφημο τύπο του Unruh, και έχει την παρακάτω απλή μορφή:

Τ = α(h/2πc)

Ο όρος h/2πc, όπου με h συμβολίζεται η σταθερά του Ρlanck και με c η ταχύτητα του φωτός, είναι πολύ μικρός σε συνήθεις μονάδες, γεγονός που σημαίνει ότι η όποια επίδραση του έχει μέχρι στιγμής διαφύγει της πειραματικής επιβεβαίωσης. Δεν πρόκειται πάντως για απρόσιτη ποσότητα· έχουν μάλιστα γίνει προτάσεις να μετρηθεί επιταχύνοντας ηλεκτρόνια με πελώρια λέιζερ. Σε έναν κόσμο όπου δεν θα ίσχυε η κβαντική θεωρία, η σταθερά του Ρlanck θα ήταν μηδέν, και ο παραπάνω όρος θα μηδενιζόταν, οπότε τα σχετικά φαινόμενα δεν θα εμφανίζονταν καν. Το ίδιο θα συνέβαινε και αν η ταχύτητα του φωτός είχε άπειρη τιμή —με άλλα λόγια, στη νευτώνεια φυσική.

Τα παραπάνω υποδεικνύουν ένα είδος προσθήκης στην περίφημη αρχή της ισοδυναμίας του Αϊνστάιν. Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν, οι περιπτώσεις ενός ομαλά επιταχυνομενου παρατηρητή στο Διάστημα και κάποιου άλλου που ακινητεί στην επιφάνεια ενός πλανήτη είναι ακριβώς ίδιες. Ο Unruh συμπληρώνει ότι κάτι τέτοιο αληθεύει μόνον αν ο πλανήτης του δεύτερου παρατηρητή έχει θερμανθεί σε θερμοκρασία ανάλογη της επιτάχυνσης του πρώτου.

Ποια είναι άραγε η προέλευση της θερμικής ενέργειας που ανιχνεύει ο επιταχυνόμενος παρατηρητής; Τη θερμική ενέργεια, όπως και κάδε άλλης μορφής ενέργεια, γνωρίζετε ότι δεν μπορούμε ούτε να τη δημιουργήσουμε εκ του μηδενός ούτε και να την καταστρέψουμε. Η θερμική ενέργεια δεν είναι άλλη παρά η ενέργεια κάποιας άτακτης τυχαίας κίνησης. Η προέλευση λοιπόν αυτής της τυχαιότητας δικαιολογείται ως εξής:

Κάθε στιγμή στο κενό χώρο, με βάση την αρχή της απροσδιοριστίας δημιουργούνται ζεύγη σωματιδίων-αντισωματιδίων (το φωτόνιο έχει ως αντισωματίδιο επίσης ένα φωτόνιο), τα οποία είναι τόσο πιο μακρόβια όσο λιγότερη ενέργεια έχουν. Τα σωματίδια αυτά των ζευγών παράγονται επίσης συσχετισμένα. Δηλαδή όταν κάποτε ανιχνεύεται και μετρείται το ένα, η πλήρης περιγραφή της κατάστασής του να εμπλέκεται με την κατάσταση του άλλου, όσο μακριά και αν βρίσκονται μεταξύ τους (μη τοπική συσχέτιση).

Όταν λοιπόν παράγονται τέτοια συσχετισμένα ζεύγη δυνάμει σωματιδίων στον κενό χώρο και το ένα κατευθύνεται προς τον επιταχυνόμενο παρατηρητή, το άλλο κατευθύνεται πίσω από τον ορίζοντά του και εξαφανίζεται μόνιμα από αυτόν.

Κάθε φωτόνιο λοιπόν που θα ανιχνευτεί από το θερμόμετρο του επιταχυνόμενου παρατηρητή, συσχετίζεται με κάποιο άλλο πίσω από τον ορίζοντά του. Τούτο σημαίνει ότι μέρος της πληροφορίας που θα χρειαζόταν ο παρατηρητής για να περιγράψει πλήρως την κατάσταση όσων φωτονίων παρατηρεί δεν του είναι διαθέσιμη επειδή φέρεται από φωτόνια που βρίσκονται στην κρυφή του περιοχή. Κατά συνέπεια ότι "βλέπει" ο παρατηρητής χαρακτηρίζεται από εγγενή τυχαιότητα. Οπότε η κίνηση που καταγράφει χαρακτηρίζεται ως τυχαία. Η τυχαία κίνηση όμως σημαίνει εξ ορισμού θερμική ενέργεια. Άρα τα φωτόνια και τα άλλα σωματίδια που "βλέπει" είναι θερμά (έχουν θερμικό φάσμα).

Αν αναρωτηθούμε βέβαια, από που προέρχεται η θερμική αυτή ενέργεια;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά από τις μηχανές του παρατηρητή που τον επιταχύνουν.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007


Ακόμα οι άνθρωποι θρηνούν
Ακόμα κλαίνε
Οι φλέβες των οραμάτων διογκώνονται θραύονται
Και στα έκπληκτα μάτια
Σκουπίζουν τα δάκρυα.

Πάμε για καλή σοδειά¨

Για παιδιά που θα λαμπυρίζουν
Που θα ερωτεύονται
Που θα ανταλλάσσουν εν πνεύματι
Το αιώνιο

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007



Τα όντα όταν είναι έξω από την ανάγκη
συμπεριφέρονται απλά, ανεπιτήδευτα.
Αρέσκονται στη σιωπή και στο στοχασμό.
Η πράξις τους είναι για το κοινό καλό.
Τα έργα τους όμορφα και οι κινήσεις τους στο χώρο αρμονικές.
Όταν είναι μέσα στην ανάγκη¨
ερίζουν.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Η σελήνη :
Νεκρή
από πάντα.

Παραμένει
επιτύμβιον σήμα :
‘Διαβάτη,
έσωπτρον είμαι
πετρώδες κύμα
ασκόπως κείμαι’

…μιας διαμάχης που τελείωσε.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

ΤΡΙΤΗ 9/10/2007




με το βλέμμα καρφωμένο εκεί-που; -μακρινό βλέμμα, μαύρο βλέμμα, το τελευταίο, το ίδιο όμως με το άλλο τελευταίο μακρινό, μαύρο βλέμμα του Τσε.
Τα βλέμματα του τέλους.
Του τέλους των μελαχρινών.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007


Καμμιά φορά θυμάσαι
ή οφείλεις να θυμάσαι
Ότι ως άνθρωπος υπήρξες.
Και ότι αυτό μπορεί
και να μη σου ξανατύχει
ποτέ πια.