Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Όταν συμβαίνουν κορυφαία γεγονότα
στη ζωή ενός ατόμου ή ενός ολόκληρου έθνους
το υποκρυπτόμενο μήνυμα είναι να υπάρξει
η ώθηση, το θάρρος, η απόφαση
για ριζική αναδιάρθωση και αναθεώρηση
του ιδιωτικού και δημόσιου βίου.

Η καθήλωση-μετά από ένα τέτοιο γεγονός-
στις μέχρι τώρα ατομικές ή και συλλογικές
πεποιθήσεις και αντιλήψεις διατηρεί
αυτό που η αρχαίοι αποκαλούσαν ύβρι
τόσο απέναντι στον εαυτό μας, στο περιβάλλον
όσο και στους συνανθρώπους μας.

Μίαν Ύβριν
που η παρατεταμένη της διάρκεια
οδήγησε σε αυτό τούτο το γεγονός.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

Έρχεται κάποτε ο καιρός
που οι σιωπηλοί λαμβάνουν θέσεις.
Τότε εξακοντίζουν
τα βέλη του Λόγου
ελκύουν τις στρατιές των ποιητών
και όλα τα αγαθά έργα των αιώνων.
Αγρυπνία ψυχών συντελείται.

Όποιος ξεχάστηκε
θα λησμονηθεί.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

ήχος που μέσα στην οσμή της αρμύρας
γίνεται μνήμα συνάφεια
αιμοπετάλια γεμάτα πρασινογάλαζα φύκια
φωνή γυμνού κομμένου σε χίλιες ελπίδες
αρχαίου έφηβου
βουτηγμένου μέχρι τα βάθη της ψυχής του
σε θαλασσινά ολονύχτια συμπόσια
οσμή που γίνεται βουή
όχλου τρελού
που αναδεύει και αναμοχλεύει
πάθη λησμονημένα
έξαλλος άγιος
για τα δεινά που επέρχονται
φοβερός δολοφόνος
ακόλαστος λογοπλόκος
στα βάθη της ψυχής του
στη γλώσσα του
στους κάμπους τους λαμπαδιασμένους
από την εκτυφλωτική ορμή
εραστής βουβός.
Οφθαλμούς να έχω να βλέπω
χέρια να πιάνω
κόκκαλα γερά ν' αντέξω.
Κάτι γίνεται εδώ πέρα
η καμμένη γη συνομιλεί με τη θάλασσα.
Κάναμε ότι γινότανε για την καταστροφή:
το πρέπον.
Βάζω στο βράχο το μεταλλικό κουτί
μέσα πεταμένα τα γράμματα
αυτής της γλώσσας
όποιος τα βρει
και όποιος έχει το κουράγιο
να ξαναφτιάξει λέξεις
και όποιος έχει τη χάρη να τις ταιριάξει
να κάνει το ποίημα
και να το απαγγέλλει
στα παρθένα του ώτα.

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2007


ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Έρχεται κάποτε η στιγμή
Χτίζονται πάλι τα παλιά γιοφύρια
Μαθαίνει ο ένας τη γλώσσα του άλλου
Θυμάσαι
Γκρεμίσματα μόνον
Μαζεύεις τα οστά
Είναι όλα δικά μας
Φτιάνεις ένα μνημείο
Το μνημείο των οστών
Βάνεις ονόματα:
Μηριαίον: Κυριάκος
Γόνυ: Αχμέτ
Περόνη: Βασιλικούλα
Κνήμη: Αισέ
Αγνοημένοι όλοι του μίσους
Λες ότι δεν μπορείς να ζήσεις πια δίχως το φόβο
Σου προσφέρεται ένα νησί
Θες να επιστρέψεις στο κενό
Στη βουή της Λήδρας ή
Στα άσκοπα βήματα στο Sokak
Μπορεί να μην προλάβεις την ίασιν
Στη βάση του μνημείου θα εναποθέσουμε
Με ευλάβεια και σεβασμό
Τις άδειες οπές των οφθαλμών σου
Που είδαν πολλά κι αγρίεψαν.

Η στιγμή ήρθε:
Η Λευκωσία είναι Λευκωσία.

Η τελευταία των πόλεων που αγαπήθηκε.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2007


Τρία θερινά ποιήματα

α.
Με τον καιρό
αγάπησε τόσο πολύ το σχήμα της
που ένοιωθε ότι κατοικούσε αυτό εντός του.
( Μπορεί να συνέτεινε
ότι κάποτε το περπάτησε
γυμνόπους και αξιέραστος ).

Ερήμην,
ενώ έπινε νερό απ’ τα Θέρμα –
μεσημεράκι ήτανε-
αγαλλίασε.

Εις το εξής το γήρας
ήτο απλά
μια βιολογική παράμετρος.

Ιουνίου 24, που πηδάν τσι φωτιές

β.
Μετά τον κάματο
και το:΄΄ άντε μπρε σκασμένα΄΄
απάν’ στο τράφωμα
το κορμί γλύκαινε.

Ο Μπουρνιάς το δειλινό
το ανταλλάσσει με βελάσματα
και ο στοχασμός-
ίδιον του όντος που εμόχθησε-
ωχρίζει τους λόφους.

Ήτο άνδρας φιλοπρόβατος.

Δεκαεπτά Ιουλίου, της Αγίας Μαρίνας

γ.
Εξαίφνης
ο βίος εορτάζεται.
Ως να εξέλειπαν τα πετρώματα
με τα ημιθανή ηλεκρόνια.
Η Παρουσία –
από πάντοτε παρούσα-
εισέρχεται,
με ήχον Κανάκ',
στον κόλπο του Μούδρου.
15η , μηνός Αυγούστου. Εκάστου έτους πλέον.

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2007

Μπορεί μια λέξη μόνο
Να αρκεί.
Μπορεί ένα Ναύπλιο.
Ένας Νίκος Καρούζος.
Εκεί
Όπου και οι σιωπές σιγούν
Που τα κάτοπτρα όλα
Κοιτούν τον εαυτό τους
Και χορευτές ασπόνδυλοι
Χαρτογραφούν τον επικείμενο Κόσμον
Εκεί – ας είμαστε ακριβείς-
Πέραν και αυτού τούτου του φωτός
Οι συγγενείς των αποστάσεων –εν κύκλω
Μειδιούν αρρήτως
Για τα αναπάντεχα βρέφη.