Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Εν δευτερον συν 1/2



Μετέβη.
Επέστρεψε.
Είδε το αίμα.
Το βλέμμα.
Ήταν κοινός γνωστός.
Έντιμα γνωστός.
Σκοτώθηκε σε εμφύλιο.
Στον Εμφύλιο.
Το πέρασε το ΄12, το ΄19, το ΄22, εκείνο το ΄36, το ΄40, το ΄44.
Τώρα τον βρήκε.
Τι τόθελε να πάει με τη μια μεριά;
Τι τόθελε να πάει με την άλλη;
Οριακός.
Αφιταλάντευση.
Πάντα αμφιταλάντευσις.
Να ακούς την ηχώ μετά την πράξη.
Να κοιτάς διπλά.
Ποιός ήρθε;
Ή έφυγε;
Αυτό το κόκκινο, που το λένε αίμα, που βγήκε απ’ αυτό το σώμα, δεν το άντεχε , δεν κρατιότανε, το άφησα και βγήκε, το πέταξα.
Τόσο διπλό μίσος , δε, δε συγκρατιέται.
Ή μήπως ήταν διπλή αγάπη;
Πάλι και πάλι , δε μου ήμουν αρκετός.
Σταμάτησα στο ΄49.
Το χίλια εννιακόσια σαράντα εννέα.
[ Αυτή η χρονολογία πρέπει-οφείλει να κείτεται ολογράφως ].
Δεν με πήγα μετά.
Δε θα το μπορούσα το άλλο.
Κι άλλο μισό.

Νεκρός είμαι ολόκληρος.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Ο ολοκληρωτισμός μιας Αυταπάτης




Για έναν δρόμο πιο στεγνό ξεπούλησα τα εργαλεία της ψυχής μου.
Γιώργος Τριανταφύλλου

Έχει υπερβεί προ πολλού φαίνεται η αφέλειά μας, η πλήξη μας, η άνεσή μας, ο φόβος ενός επικείμενου ή του ήδη καθημερινού μας θανάτου τα όριά τους και έχουμε οδηγηθεί σε μια αποχαυνωτική, ανιαρή κατάσταση της κρίσης μας και του ερευνητικού μας πνεύματος. Κατά ομάδες προστρέχουμε ελπίζοντας σε λόγια και τεχνικές παρηγορητικές που δεν απαιτούν έργο και μόχθο εκ μέρους μας, παρά μόνο μια συναινετική συμμετοχή- συνενοχή –με καταπραϋντικά επιθέματα για την εγκόσμια αγωνία μας.
Τόση χαρά, τόση ευτυχία, τόσα βιβλία για το πώς θα ζήσουμε, τόσα βραχυχρόνια σεμινάρια ταχύρυθμης ευδαιμονίας, τόσοι πολλοί αυτοδιαφημιζόμενοι σωτήρες δεν μας υποψιάζουν άραγε, δεν μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για το τόσο έντονο, επιτακτικό και με ιδιαίτερο ζήλο ενδιαφέρον τους να μας λυτρώσουν από τα δεινά μας;
Χρειαζόμαστε φαίνεται έτοιμη τροφή, κονσερβοποιημένη, ενίοτε να την έχει μασήσει και άλλος και να νιώθουμε από πάνω ότι μας κάνουν χάρη που απευθύνονται σε μας για να μας «βοηθήσουν».
Κατάντια. Ούτε ο ελάχιστος εγωισμός, ούτε σκέψη αμφιβολίας, ούτε διάκριση του τι και πως;
Επαίτες, εκλιπαρούντες, ελπίζoντες, βουβοί, αμήχανοι καταναλωτές «ευφρόσυνων» μηνυμάτων ίασης, θλιβεροί αναζητητές ενός γονέα που έχει προ πολλού πεθάνει. Χαμένες πατρίδες που τις ψάχνει κανείς σε μικρά δωμάτια ή σάλες ξενοδοχείων ματαίως.
Τι ωφελεί να ξεκουραστείς σήμερα με μια ήπια μορφή εναλλακτικής θεραπευτικής και αύριο να επιτελέσεις άρτια το τετριμμένο σου δρομολόγια; Το ρετουσάρισμα της θλίψης και της πίκρας, η επιχωμάτωση του ενστίκτου και του ασυνείδητου με τεχνικές ευδαιμονίας και αμέσου ιάσεως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συναισθηματικά καρκινώματα και σε νοητικό όλεθρο.
«Καλοπροαίρετα», ατσαλάκωτα και αρυτίδωτα πρόσωπα- μες στην τρελή χαρά- μεταφέρουν πληροφορίες και διογκώνουν την αυταπάτη της άνεσης ότι τίποτε κακό δεν μπορεί να συμβεί πλέον, αν ακολουθηθεί η ενδεδειγμένη δική μου μέθοδος ανάπτυξης και οδηγούν έτσι στον ολοκληρωτισμό μιας ήπιας και χαλαρής ζωής με τα 0% λιπαρά τις χιλιάδες ανθρώπους που επιζητούν ανακούφιση από την καθημερινή τους αγωνία και την ανάγκη.
Μα δεν υπήρξε πόνος, οδύνη σε αυτόν τον πλανήτη, ούτε ένα δάκρυ, ποτέ; Δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει πλέον;
Νανουρίστε κι άλλου τη συνείδησή σας, λικνιστείτε στην αιώρα της νωχέλειας, για να μην ανησυχήσετε ποτέ για τα δεινά που επέρχονται. Ζήστε δι’ αντιπροσώπου, όστις γνωρίζει τα της ψυχής σας, στο θολό αμνιακό υγρό μιας ολιστικότητας χωρίς ατομική ελευθερία. Είμαστε ήδη στο ξεπέταγμα της πιο βαθιάς μας θλίψης και της έλλειψης νοήματος της ζωής μας. Είμαστε στον τραγικό χρόνο της άγνοιας της τραγικότητάς μας.
Είμαστε θνητοί αυθαδιάζοντες και χαριεντιζόμενοι με την αθανασία, ψάχνοντας για μια ευτυχία που δεν υπάρχει γιατί ευτυχία είναι η δια βίου οικειοθελής θραύση της εκάστοτε ισορροπίας κι η εν εγρηγόρσει σταθερά της κινήσεως.
Από τώρα και στις επόμενες δεκαετίες θα απελευθερωθεί τεράστια ποσότητα κακού και βίας από κάθε ανθρώπινο ον. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι μην αγνοώντας την κακότητά μας, αλλά εμβαθύνοντας μέσα σε αυτήν και ερευνώντας της. Είναι το αναπόφευκτο καλό των καιρών.
Μην αυταπατάστε, μην κουκουλώνετε την κακία σας και μην αφήνετε άλλους να σας την κρύψουν. Δείτε την, βιώστε την, αποδεχθείτε την, λυτρώστε την από την επίπλαστη «καλοσύνη», μοιραστείτε την.
Είμαστε ήδη μέσα στον ολοκληρωτισμό της αυταπάτης μιας «αρμονίας» που καλύπτει επιμελώς τη βία και τη διαμάχη που υπάρχει σε κάθε πτυχή της ζωής κάτι που με συνέπεια ακολουθούν οι ανά τον κόσμο διοργανωτές σεμιναρίων ευωχίας.
Η επικείμενη μετά-καταστροφή αυτής της «αρμονίας» οφείλει να γίνει η επιμονή και βασική δράση κάθε έλλογου όντος.
Σφραγισμένος από τα ίδια μου τα ξίφη
το ζωντανό μου θάνατο εμπιστεύομαι.