Και μόνο που ζεις 

Σου πρέπει 

κάθε παρηγοριά

ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΕΝΟΣ ΑΚΗΡΥΧΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ζωή είναι μια αλληλεπίδραση ενεργειών και δυνάμεων. Ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ένας μετασχηματιστής που τις εισερχόμενες στο σύστημά του ενέργειες τις μετουσιώνει, τις μεταβάλλει σε δυνάμεις και μέσω αυτών παράγει έργο.  Η ποιότητα αυτών των προς έκφραση δυνάμεων εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την που βρίσκεται ο ίδιος νοητικά, ψυχολογικά και σωματικά.

     Η οποιαδήποτε ανισορροπία στο σύστημά του δημιουργεί διαστρέβλωση των ενεργειών και τον απ’ αυτόν εξερχόμενων δυνάμεων.

     Το ‘’καλό’’ ή το ‘’κακό’’ επί της γης, εξαρτάται άμεσα από το πώς θα χειριστεί ο άνθρωπος τις ενέργειες και πού θα τις κατευθύνει.  Σε εγωκεντρικές, εγωιστικές, αλαζονικές και υπεροπτικές οδούς μέσα από το θυμό του και την επιθυμία να εξουσιάζει άλλους χωρίς ηθική τόλμη, οδηγούμενος συχνά σε μια συγκεχυμένη πάλη, χωρίς καν ίχνος συμπόνιας και καταστρέφοντας ότι βρει γύρω του, μέσα από τη λαχτάρα του για δύναμη και κυριαρχία ή θα επικεντρωθεί σε πράξεις θέλησης καλής, με κοινή λογική, έντονη στοργή για την ύπαρξη, ανοχή, τρυφερότητα και ταπεινοφροσύνη να δρα, ευσπλαχνικά υπέρ της ζωής, ανακτώντας οικειοθελώς τη χαμένη του αυτοεκτίμηση και χωρίς κανένα φόβο, με όλες του τις δυνάμεις να κινηθεί προς τη συνεργασία και να επιθυμεί να δει το έργο των άλλων ανθρώπων να προοδεύει, σύμφωνα με τον τρόπο ενέργειας που αυτοί επέλεξαν, βλέποντας το καλό του όλου και όχι του μέρους, που συνήθως είναι το δικό του.  Τα ανωτέρω ισχύουν τόσο για ένα άτομο, μια ομάδα, ένα έθνος ή και έναν πλανήτη.

     Η επιβολή και η βία που εξασκείται στην ελεύθερη βούληση κάποιου ανθρώπου, είναι ένα από τα μεγαλύτερα κοσμικά αμαρτήματα.  Η αυταπάτη να θέλει κανείς να διοικήσει ή και να έχει εκτεταμένο έλεγχο, στο σώμα ή και στις συνειδήσεις των άλλων, αποτελεί ύβρη για την ουσία της ζωής.

     Ουδείς καταπιεσμένος, ουδέποτε, έκανε αυτό που ήθελε ο δυνάστης.  Καταναγκάστηκε.  Εμπότισε το όποιο έργο με έντονο θυμό, θλίψη, φόβο και πόνο.  Μολύνθηκε δηλαδή η πράξη, ακόμα και αν φαινομενικά πραγματοποιήθηκε.  Έτσι αυτός ο πλανήτης έχει ρυπανθεί εδώ και αιώνες.  Οι εφησυχασμένοι πληθυσμοί, με τη μετα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρατεταμένη ειρήνη στην περιοχή τους, ‘’προστατεύονται’’ μέσα στην αυταπάτη της άνεσης και της ικανοποίησης με περισσή πλήξη έχοντας ως εμπροσθοφυλακή μια τραγικά φοβισμένη ηγεσία που κρύβει τον τρόμο της πίσω από ένα ισχυρό οπλικό σύστημα.

     Η εξουσία απ’ όπου κι αν προέρχεται είναι συνώνυμη της βίας, του εξαναγκασμού και της ψευδούς χρήσης της δύναμης του λόγου. Η ψευδαίσθηση του να κάνει κανείς πόλεμο για να επιβάλλει τη δικαιοσύνη και την ειρήνη οδηγεί μόνο σε διαρκή σημεία κρίσης που συν τω χρόνω γίνονται μπούμερανγκ για τον ίδιο και τον οδηγούν σε νοητική, ψυχολογική και υλική ανισορροπία που εμπεριέχει τα σπέρματα της μελλοντικής του καταστροφής.

     Το πρόβλημα των διανοούμενων που τάσσονται υπέρ του πολέμου δεν πρέπει να εκπλήσσει και δεν είναι επαρκής η αιτιολογία ότι έχουν έλλειψη ενημέρωσης.

     Το πρόβλημά τους είναι τόσο ατομικό όσο και ομαδικό και αφορά τον εγκλωβισμό τους στην αυταπάτη της προσωπικής τους ευφυΐας, στην έντονη απομόνωση και στη μεγάλη τους ικανότατα να αιτιολογούν την καταστροφή διαστρεβλώνοντας την αλήθεια όχι από πρόθεση αλά από εθισμένη λόγω κουλτούρας, νοητική εστίαση και εμμονή στο εξωτερικό, στο περίβλημα των πραγμάτων και παντελής έλλειψη ικανότητας ή και δυνατότητας να εισέλθουν στην ψυχή και στην ουσία των γεγονότων.

     Η συνήθεια του νου στη λεπτομερή ανάλυση της ζωής και η απομάκρυνση από το άμεσο βίωμα, οδηγεί αναπόφευκτα στη διατήρηση του φόβου του θανάτου, εκεί ακριβώς που διανέμεται ότι τον έχει νικήσει.  Ο μηχανισμός και η ψυχρότητα που προέρχεται από τη συνεχή ανάλυση και η διανοητική ‘’επεξεργασία’’ του βίου είναι το βασικό εμπόδιο στην ανάπτυξη και στην εμφάνιση των ποιοτήτων της καρδιάς.

     Οι σύγχρονοι διανοούμενοι είναι πολύ επικίνδυνοι γιατί με την υπεροψία του νου τους, τρέφουν και διατηρούν τη σκέψη του πολέμου, εκεί που οι μάζες επιθυμούν να ζήσουν ειρηνικά.  Οι δε λαοί δεν βοηθιούνται να παραμένουν αδρανείς ή να παραλύουν και να ταυτίζονται με το φόβο που προξενούν οι εικόνες, κι αν δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα τουλάχιστον ας σκεφτεί.  Ας σκεφτεί που ο ίδιος επιτρέπει να υπάρχουν ακόμα στοιχεία εντός του, που είναι ενάντια στη ζωή.  Και ειδικά πόσο εγωκεντρικός είναι. 

     Γιατί ο εγωκεντρισμός έχει μια και μόνη ιδιότητα: την χιλιάδων μεγατόνων ενέργεια της καταστροφής στον πυρήνα του ατόμου, στον ψυχρό χωρίς αγάπη τόπο της απομόνωσης, μια κουκίδα με τρομακτικής ισχύος αλαζονεία που θεωρείται ότι έχει το εκ θεού δικαίωμα να επιβάλλει την ‘’τάξη’’ σ΄αυτό που φοβάται πιο πολύ: τη ζωή, με την τρυφερότητά της, τη γαλήνη της, την αρετή, την ενέργεια, την ιερότητά της. 

     Κι αν πάλι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τουλάχιστον ας μη μεμψιμοιρούμε.  Ας κάνουμε κάτι με τις αυταπάτες των δικών μας ακήρυχτων πολέμων.  Ας επαναστατήσουμε αλλάζοντας το κακώς κείμενα της ζωής μας.  Γιατί ο πόλεμος πάντοτε ήταν εδώ.  Ας τελειώνουμε με τις εσωτερικές μας συγκρούσεις, ας συνάψουμε ειρήνη με τους οικείους μας, τους ‘’ξένους’’ και με τον εαυτό μας.  Όχι ως ευχή, αλλά ως μια πράξη θέλησης που θα αποδώσει έργο.  Διότι θέλει δουλειά η ανοικοδόμηση και θάρρος η ανάσταση …

     … Και μη θυμώνεις στρατηγέ μου, μπορεί κάποτε να μείνεις χωρίς δουλειά.

                                                     - 1999 Μ.Χ-

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ιωάννη Ψάρρα : ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΧΑΪ ΚΟΥ, 2011

  

Επιτύμβια επιγράμματα ήταν η έμμετρη ολιγόστιχη ποίηση των Αρχαίων Ελλήνων, πάνω σε μαρμάρινη ή λήθινη στήλη, που συνόψιζε την ιστορία του ανθρώπου που πέθανε και ετοποθετείτο πάνω σε τύμβο[ μικρό λόφο από χώμα] για να γίνεται ορατή από τους περαστικούς.

Αυτό το Σήμα-Μνήμα εμφανίστηκε γύρω στον 7ο αιώνα Π.Χ. και δαιτηρήθηκε μέχρι περίπου τον 5ο αιώνα Μ.Χ.

Θεωρείται πλέον ως ένα εξέχον λογοτεχνικό είδος.

Το πιο σύγχρονο επιτάφιο επίγραμμα που γνωρίζω είναι του Νίκου Γκάτσου και είναι χαραγμένο στην επιτύμβια στήλη που κοσμεί τον τάφο του Μάνου Χατζιδάκι στο κοιμητήριο της Παιανίας.

Είναι του 1994 Μ.Χ . [έτος θανάτου του συνθέτη] , με τους στίχους

‘μ’ ένα ταξίδι ανοίγει   πάντα ο δρόμος για  τους ουρανούς’.

Χάι Κου είναι τρίστιχα μικρά ποιήματα με 5 ,7 και 5 συλλαβές αυστηρά σε κάθε στίχο, δημιουργώντας έτσι ένα σύνολο δεκαεπτά συλλαβών

Το ποιητικό αυτό είδος  άνθισε από τον 15 ο αιώνα και μετά στην Ιαπωνία και  έγινε ευρύτερα γνωστό στη Δύση στις αρχές του 20 ου αιώνα.

Τα επιτύμβια Χάι Κου είναι η Σύνθεσις αυτών των δύο ισχυρών λογοτεχνικών παραδόσεων.

Η δομή τους βασίζεται στα Χάι Κου και το εννοιολογικό τους περιεχόμενο στα επιτύμβια  επιγράμματα.

Οι εικόνες από το Φαγιούμ {περιοχή της Αιγύπτου ,όπου το1615 ανακαλύφθηκαν προσωπογραφίες πάνω σε ξύλο ανθρώπων που είχαν πεθανει} της παρούσας έκδοσης είναι αναφορά στην ξεχασμένη αθανασία και ο αρμός που συνενώνει φαινομενικά ετερόκλητες εποχές, υπενθυμίζοντας έτσι  τη συνέχεια της συνείδησης.

Πάντα εδώ

Ο ανά τους αιώνες

Δρυς Φυλλοβόλος