Τρία θερινά ποιήματα

α.
Με τον καιρό
αγάπησε τόσο πολύ το σχήμα της
που ένοιωθε ότι κατοικούσε αυτό εντός του.
( Μπορεί να συνέτεινε
ότι κάποτε το περπάτησε
γυμνόπους και αξιέραστος ).

Ερήμην,
ενώ έπινε νερό απ’ τα Θέρμα –
μεσημεράκι ήτανε-
αγαλλίασε.

Εις το εξής το γήρας
ήτο απλά
μια βιολογική παράμετρος.

Ιουνίου 24, που πηδάν τσι φωτιές

β.
Μετά τον κάματο
και το:΄΄ άντε μπρε σκασμένα΄΄
απάν’ στο τράφωμα
το κορμί γλύκαινε.

Ο Μπουρνιάς το δειλινό
το ανταλλάσσει με βελάσματα
και ο στοχασμός-
ίδιον του όντος που εμόχθησε-
ωχρίζει τους λόφους.

Ήτο άνδρας φιλοπρόβατος.

Δεκαεπτά Ιουλίου, της Αγίας Μαρίνας

γ.
Εξαίφνης
ο βίος εορτάζεται.
Ως να εξέλειπαν τα πετρώματα
με τα ημιθανή ηλεκρόνια.
Η Παρουσία –
από πάντοτε παρούσα-
εισέρχεται,
με ήχον Κανάκ',
στον κόλπο του Μούδρου.
15η , μηνός Αυγούστου. Εκάστου έτους πλέον.