Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

. 0


Η προβολή του σώματός μου,
αυτό που λέω: νυν και ερχόμενον
υπερίπταται όλων των κόσμων.
Συγχώνευση ήλιων αποστέλλει
ο ομφαλός μου στους πλανήτες.
Όγδοο χρώμα άρρητο περιφρουρεί
το υπάρχον έαρ.

Έλα, θνητέ δυνάστη,
εναντιώσου στο αθάνατο,
πυρπόλησε το πυρ και
εμβρόντητος αφανίσου
στο κενό της καρδιάς σου.

Έλα κι εσύ, σιωπηλέ εραστή,
άγγιξε, λάβε το νεύμα,
φίλησε τα δάχτυλα τώρα,
που η επαναφορά των ρόδων
και το μετείκασμα των αηδονιών
δεν ανέχονται άλλη υποταγή.

Και η προβολή των σωμάτων,
αυτό που λέω νυν και ερχόμενον
επαναστατεί και θραύει
τους ορίζοντες των πραγμάτων.
Σχηματίζει κρυστάλλους
και διέρχεται πλάσμα γέλωτος
το πεπρωμένο.
Συνάπτει φιλίες
και ερωτεύεται συζύγους.
Γεννά παιδιά
και νταντεύει αγγέλους.
Δονείται στα ερωτήματα των βράχων
και απαγγέλλει τις αναγγελίες των ανέμων.

Και την ίδια στιγμή
ουδέ είδωλον ουδέ καθρέπτης,
μέσα κι έξω ταλάντωση έρωτος,
φως στο φως,
πιο εκεί
εν χορώ
τα συμβάντα των κόσμων.


Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ
Δοκίμιο

Διαισθάνομαι ή και προφητεύω.
Εξ’ ίσου επικίνδυνα και τα δύο.
Διαισθάνομαι ή και προφητεύω τη Νέα Γεθσημανή.
Στις σχέσεις αυτή τη φορά.
Διακινδυνεύω να θεωρηθώ τρελός, βέβηλος ή βλάξ.

Θα μιλήσω για τη σχέση.
Τη σχέση των ένσαρκων όντων επί της Γής.
Των ανθρωπίνων όντων.
Την δια του έρωτος σχέση.
Με την αρχαίαν ελληνικήν έννοια ο έρως.
Την δια της αγάπης σχέση.
Με την του Χριστού έννοια η αγάπη.

Μιλάω:
Για την ερωτική αγάπη ή
Για τον αγαπητικόν έρωτα.

Για την αγιότητα και το μόχθο της.

Ο `Ηφαιστος
Από πάντοτε έπαιρνε δασεία
Και η Χάρις- από πάντοτε- εδίδετο
Στους ταπεινούς που εμόχθησαν.



Το κάθε ανθρώπινο ον έχει καταγεγραμμένο εντός του ένα και μοναδικό
αντίγραφο του εαυτού του, πολωμένο ως προς αυτό το ίδιο.
Αναφέρομαι πολύ συγκεκριμένα στη γυναίκα και στον άντρα.
Κάθε ανθρώπινο ον, κατά τη διάρκεια του βίου του, ουσιαστικά αυτό ψάχνει.
Η συνάντησή του, η αναγνώρισή του ή και η επαφή μαζί του δεν είναι σίγουρη.
Παρά ταύτα στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας, υπάρχει η ανάγκη να πραγμα-
τοποιηθεί αυτή η συνεύρεση.
Όλοι οι λαοί όπου γής έχουν τον αντίστοιχο μύθο τους,με ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια
του ανδρόγυνου και του ερμαφρόδιτου.
Η συνάντηση με το ον αυτό προϋποθέτει:ανάμνηση,νοσταλγία,επιθυμία να βρεθεί,
έλλειψη αμφιβολίας και μόχθο προσωπικό.
Προϋποθέτει προσωπική ,ενσυνείδητη εργασία, με αντικειμενικό σκοπό να ‘καθαρθεί’
ο καθείς, για να είναι-το κατά δύναμιν- έτοιμος/η για τη συνάντηση.
Η σκόνη που υπάρχει στον καθρέφτη της καρδιάς και του νου, οφείλει να μειωθεί για να
ανακλασθεί καθαρά το Πρόσωπο του άλλου.
Υπάρχει μέσα στη ψυχή του καθενός, ο μυστικός κωδικός για τον άλλον και η συνάντηση
είναι ένα ‘τυχαία προγραμματισμένο’ γεγονός από τις ψυχές και των δύο.
Η αφυπνισμένη συνείδηση, σε πλήρη εγρήγορση, αναζητά το άλλο της ‘μισό’ επί της γης.
Είναι ο βασικός στόχος και σκοπός.
Η ύπαρξη χωρίς αυτό είναι δίχως πατρίδα.
Περιπλανιέται και διάγει βίον τεθλιμένον και άνευ νοήματος.
Ότι και να κάνει νοιώθει στέρηση, ανέχεια.
Μα ότι και να κάνει τείνει προς αυτό: τη συνάντηση. Αυτή η συνάντηση είναι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για κάθε ύπαρξη.
Από αυτήν την αφετηρία αρχίζει, μέσα από την ερωτική αγαπητική ενσυνείδητη
συνάφεια, η ουσιαστική και συνεπής μεταμόρφωσή της προσωπικότητας του καθενός.
Αυτό που θέλησε η ύπαρξη,δηλαδή τη μεταμόρφωση της φύσης της, το επιτυγχάνει
όχι μέσα από το ‘ένα’ του εγώ ,αλλά από το ΄δύο’ της σχέσης.
Έχω την εντύπωση ότι μία πολύ κατάλληλη εποχή ,για να πραγματοποιηθεί το γεγονός της
συνάντησης-επιτέλους- είναι η σημερινή.
Πολλές ψυχές έχουν έλθει μ’ αυτή την απόφαση και είναι καλόν και φρόνιμον,
να είναι κανείς έτοιμος.
Η προεργασία του καθενός πριν τη συνάντηση θα συμβάλλει σημαντικά στο όλο εγχείρημα.
Η σχέση αυτή δεν είναι ‘ξεκούραστη’. Ίσα-ίσα είναι μια άκρως ‘επικίνδυνη’ σχέση.
Σου ζητάει να μεταμορφωθείς ολόκληρος.Η αλχημεία της είναι τρομακτική.
Αφορά σύντηξη πυρήνων.Αφορά την ένωση δύο υπάρξεων,που περιπλανήθηκαν μόνες στους
αιώνες, έχοντας πάντα την ελπίδα να ενωθούν.Οι σχέσεις,λοιπόν, αυτού του τύπου δεν είναι σχέσεις ενυπνίου, είναι σχέσεις κοινής αγρυπνίας και μόχθου.Σχέσεις συνεχούς εγρήγορσης
Η συνάντηση:
‘ τα πάντα οιακίζει κεραυνός’
Ηράκλειτος
Το ρίγος,το πρωτογενές και αρχαϊκό ρίγος, ως κεραυνός διαπερνά το είναι
όταν επιτευχθεί η συνάντηση.
Ο καθένας θυμάται. Αναγνωρίζει τον άλλον.
Την έκπληξη διαδέχεται η χαρά.
Τη χαρά η ευθύνη.
Την ευθύνη, ο μόχθος.
Ο συνειδητός μόχθος, ν’ αλλάξει κανείς και να εγκαταλείψει, οικοιοθελώς,
ότι τυχόν εμποδίζει την ένωση με τον εαυτό και με τον άλλον.
Το κίνητρο είναι μέγα και βάζει σε κίνηση το μέχρι τότε παγωμένο δυναμικό της ζωής τους.

Τα όντα όταν αναγνωρίσει το ένα το άλλο, νοιώθουν ως σύμμαχοι, συνεργάτες και μέσω
της ερωτικής αγάπης ή και του αγαπητικού έρωτος, από κοινού πλέον αντιλαμβάνονται
και βιώνουν τον κόσμο.Γνωρίζουν επίσης ότι το όλον έργο είναι κοπιώδες.
Αναγνωρίζουν την κοινή τους αποστολή και θυσιάζουν τα πάντα για την ελευθερία.
Η οικοιοθελής τους δέσμευση ως προς τον άλλον,είναι και η μέγιστή τους ελευθερία και η ουσια-
στική τους δύναμη για την πραγμάτωση του σκοπού τους.
Υπάρχουν κάποιες πολύ συγκεκριμένες ποιότητες μες τη συνείδηση που κινητοποιούν
και κινητοποιούνται από αυτού του τύπου τη σχέση.
Υπάρχει μια ενέργεια που αφορά τη γνώση που αποκτάται μέσω της σχέσης και που
σταδιακά μετουσιώνει κανείς την αγάπη που έχει για το εγώ του , σε αγάπη για τον άλλον.
Σ’ αυτό ή και παράλληλα ,μ’ αυτή τη διαδρομή αναγνωρίζονται τα ζεύγη των αντιθέτων
και γίνεται προσπάθεια συνειδητής ισορροπησής τους.Εδώ αρχίζει το ‘άνοιγμα’ του ενός προς
τον άλλον και γίνεται κατανοητό και από τους δύο ότι αν δεν μοιρασθούν αυτό που τους
συμβαίνει τόσο στον εσωτερικό τους κόσμο όσο και στον εξωτερικό η ένωση την οποία
ένοιωσαν κατά τη συνάντησή τους δεν έχει καμμία απολύτως ελπίδα να πραγματοποιηθεί.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας-της ισορρόπησης των αντιθέτων-και παράλληλα προς
αυτή αρχίζει το ενδιαφέρον ,αμυδρό στην αρχή,πιό έντονο μετά και οργανωμένο, για την υποκειμενική φύση του όντος και την αγάπη της εσωτερικής πραγματικότητας με μια εντατική προσπάθεια
‘εξαγνισμού’ της προσωπικότητας.
Το επόμενο στάδιο είναι ότι κανείς πια, συνειδητά εγκαταλείπει το εγώ του-με την αμέριστη βοήθεια
του υπόγειου ρεύματος της Ζωής- στον άλλον και για τον άλλον,που ουσιαστικά είναι αυτός ο ίδιος,
και προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα,σ’αυτόν και στη σχέση ότι απεκόμισε από το ταξίδι.

Το ζεύγος πλέον είναι έτοιμο για δημιουργικό –συγκεκριμένο-έργο, προς όφελος της ανθρωπότητας.

Σ’ αυτό το σημείο πολλά ζευγάρια μπορεί να σταματήσουν.Έχουν ήδη κλείσει ‘ανοιχτό’ το πεδίο
της ένωσης και της αγάπης.Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα γι αυτό.Έκαναν έναν τιτάνειο ατομικό
και ομαδικό αγώνα.Έθραυσαν τον ορίζοντα του φόβου της ένωσης.Η παρακαταθήκη τους στη
συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας υπήρξε ιαματική.


Η Νέα Γεθσημανή:
‘Και εξελθών επορεύθη κατά το έθος εις το όρος των ελαιών¨
ηκολούθησαν δε αυτώ και οι μαθηταί αυτού.
γενόμενος δε επί του τόπου είπεν αυτοίς¨ προσεύχεσθε μη εισελθείν
εις πειρασμόν.
και αυτός απεσσπάσθη απ’ αυτών ωσεί λίθον βολήν, και θεις στα γόνατα
προσηύχετο λέγων¨πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν το ποτήριον απ΄εμού¨
πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω.
ώφθη δε αυτώ άγγελος απ’ ουρανού ενισχύων αυτόν.
και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο.εγένετο δε ο ιδρώς αυτού
ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην.
και αναστάς από της προσευχής, ελθών προς τους μαθητάς εύρεν αυτούς
κοιμωμένους από της λύπης, και είπεν αυτοίς¨ τι καθεύδετε, αναστάντες
προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν.’
Κατά Λουκάν, κεφ. Κβ΄ 39-46

Εδώ, έχουμε ένα στάδιο ανώτερο της ένωσής των, αλλά που λόγω αυτής ταύτης της
ένωσης τους αποκαλύπτεται ή και τους δίδεται η Χάρις.
Είναι από τις σπάνιες ευκαιρίες.
Εδώ δεν έχουμε μια προσωπικότητα,αλλά δύο , που από κοινού αντιμετωπίζουν
το γεγονός της θέλησης της Ζωής.
Είναι το έσχατο της σχέσης επί της Γης.
Η ερωτική αγάπη της θέλησης.

Είναι η κατάληξη του έσχατου φόβου που οφείλουν να περάσουν μαζί.
Μαζί μειώνεται και διανέμεται το υψηλότατο βολτάζ του πυρήνα των Κόσμων.
Εδώ και η αγρυπνία. Η χαρά και η γνώση που απεκόμησαν από τη σχέση δεν αφήνει
περιθώρια για λύπη και ύπνο.
Εδώ έχουμε δύο ‘χριστούς’ που όντας ενωμένοι μεταξύ τους,αποδέχονται,εν πλήρει
ειρήνη το θέλημά Του.
Ο ορίζοντας του Κόσμου έχει θραυσθεί και η ίδια η σχέση-που μέσα στο ταξίδι γνώρισε
τον κόσμο-οδηγεί τα όντα στην ανάληψη,χωρίς τη διαδικασία της ΄σταύρωσης’,γιατί
αυτή,η σταύρωση, έχει επιτευχθεί κατά τη διάρκεια της κοινής τους συμβίωσης,από την
οικοιοθελή και άνευ όρων παράδοση του ενός στον άλλο και από το κοινό δημιουργικό έργο.

Πέραν των άλλων το μέγιστο έργο που επιτελούν αυτές οι υπάρξεις είναι ότι βιώνοντας
μέσω της σχέσης τη θνητότητά τους επί της Γης,στο τέλος και λόγω αυτού,συμβάλλουν
τα μέγιστα με το έργο τους και την ενέργειά τους στην εξάλλειψη της αυταπάτης του φόβου
του θανάτου στον πλανήτη.
Η συνειδητή πορεία μέσα στη σχέση και το δικό τους όρος των ελαιών τους οδηγεί και είναι,
σα να τους δωρίζεται το βίωμα, της επί της Γης αθανασίας.

Εν κατακλείδι και συνοψίζοντας:

Η Νέα Καινή Διαθήκη, απαιτεί την αγρυπνία των ψυχών,που σε σχέση πια, σε οικοιοθελή
δέσμευση,μεταμορφώνονται και πάνω στο δικό τους όρος από κοινού και μετά το μόχθο της ερωτικής τους αγάπης τους δωρίζεται και τους αποκαλύπτεται η αποστολή τους την οποίαν εκτελούν μέχρι
κεραίας κομίζοντας στην ανθρωπότητα και αγκυροβολώντας στη Γη,από το τμήμα του έργου που
τους αντιστοιχεί μια αλήθεια, κάτι τι το ωραίον και αγαθόν για τον πλανήτη.



Θραύεται ο ορίζων
Μαζί και το ημιτελές του κόσμου
Πενθεί η θλίψη
Τα γεγονότα δεν ήταν η ιστορία μας
Κρίμα στα τόσα χρόνια

Ακούω και βλέπω το έναυσμα

Πως να το πω;
Σιγή πυρός;

Ήρεμος πορεύομαι
Βρίσκω συγγενείς και τόπο οικείο
Από εδώ ήρθα

Φωσφορίζουν οι καρδιές

Ότι ζητώ μου δίδεται

Θέλω ειρήνη.