Ο ΔΡΑΚΩΝ

Ο Δράκων είχε δάχτυλα
πολλών λογιώ και μαύρα
τόνα κοιτούσ' ανατολή
τό άλλο πα στη δύση
το τρίτο και το τέταρτο
τον μαύρο αφαλό του
το πέμπτο το χτικιάρικο
κοιτούσε κατά μένα.
Τι θέλεις Δράκο τον ρωτώ
τι θέλεις από μένα;
Θέλω μου είπε με φωνή
στριφτή βραχνιά και γκρίζα
να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά
να μου κρατάς το χέρι
να τρίψεις με οινόπνεμα
το πονεμένομ' στήθος.
Είμαι αιώνες μοναχός
αιώνες σκοτισμένος
πάει καιρός που έπαψα
Δρακογεννιές να θρέφω
θέλω κι εγώ μια συντροφιά
θέλω σεντόνια άσπρα
για όλ’ αυτά που έκαμα
θέλω να απαγκιάσω
σε μια γωνιά σ' ένα μεντέρ'
στην άκρια του κόσμου
να γιάνω απ' τα βάσανα
κι απ' την κακιάν την ώρα
να ζήσω πια σαν άνθρωπος
πίνοντας καφεδάκι
που από φόβο φόβιζα
εγώ τους φοβισμένους
που φοβιθήκανε κι αυτοί
εμέ το φοβισμένο.
Μακάρι νάρθει η στιγμή
κι αυτή η άγια ώρα
πούλοι μαζί ξεφόβητοι
χορό θε ν' αρχινίσουμ'
και πρώτος πρώτος χορευτής
εγώ ο μαύρος Δράκος
π' απ' τον ιδρώτα τσι χαράς
θα πέσω να ποθάνω
για να τελειώσ' η βάσανος
όλα τα μαύρα χρόνια
να λυτρωθούνε τα στοιχειά
και όλες οι κακίες
να 'ρθούνε μέρες έμορφες
νύχτες με πεφταστέρια
να γίν' η γης μια αγκαλιά
και να τελειώσ' ο φόβος
που ήρθε και κατοίκησε
αυτός σε ξένο τόπο
να πάει να ξεκουμπιστεί
στου Κρόνου τα λιμέρια
να κάνει στο δαχτύλιο τ΄
το γύρο του θανάτου.
Εδώ να μείνει η χαρά
η αφοβιά κι ο λόγος.
Ο Λόγος που 'ναι τσι καρδιάς
αυτός που πάντα είναι.
Αυτά τα λόγια να σου πω
και πάψε να φοβίσαι
ο Δράκος κι αν πάντα ήτανε
ποτέ του δεν υπήρξε.