Πεθαίνει κανείς;
Κι αν ναι, ποιος είναι ο δικός σου θάνατος;
Ποιος ο δικός μου;
Πως πεθαίνει κάποιος;
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα.
Πως πεθαίνεις.
Το άλλο, το ότι πεθαίνουμε , το γνωρίζουμε αιώνες τώρα , είναι ένα καθημερινό γεγονός. Το πιο καθημερινό.
Ο κάθε θάνατος είναι μοναδικός.
Ανεξάρτητα από τη γνώση της διαδικασίας, ο κάθε θάνατος αφορά αυτόν και μόνον που τον βιώνει.
Όλα τ’ άλλα είναι πως βλέπει κανείς τα πράγματα ‘απ’ έξω’ και δεν ενδιαφέρει καθόλου τον θανόντα.
Σ’ αυτό το πως, πρέπει να επικεντρωθούμε.
Είναι η πιο κορυφαία στιγμή ενός ένσαρκου όντος.
Μοναδική, ανεπανάληπτη.
Αφορά, κάθε φορά, και μόνον, το συγκεκριμένο όν.
Μπορεί η ζωή που έζησε μέσα στις τόσες ομίχλες των θεωριών , των ιδεολογιών, των αυταπατών , των πλανών να μην υπήρξε ποτέ η δικιά του ζωή, πράγμα ανά τους αιώνας το πλέον σύνηθες - αυτόν τον κόσμο ώσπου να τον αντιληφθείς σε ξεκληρίζει- η στιγμή του θανάτου όμως, είναι κυριολεκτικά αποκλειστική του υπόθεση.
Εννοώ πάντα το πώς, τον τρόπο.
Εδώ, πλέον , είμαι εγώ με εμένα , με όλα μου τα υπάρχοντα.
Εδώ το παιχνίδι τελειώνει.
Το ψεύδος.
Το κάθε ψεύδος.
Η στιγμή, η χωρίς ενδιάμεσα, η δίχως εκκρεμότητες.
Το άρρητο του ρητού ή το ρητό του αρρήτου.
Η επαφή.
Νοιώθω, έχω μια βαθιά συμπάθεια, έρωτα, για
όλους αυτούς που πέθαναν πριν από εμένα.
Γι αυτό το ιδιαίτερο πως του καθενός.
Όλοι τους υπήρξαν συγγενείς μου.
Όλοι τους, με τον δικό τους προσωπικό τρόπο
εξόδου, υπήρξαν ήρωες.
Μέλλει και σε μένα να πράξω το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου