ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Νάτη.
Αυτή είναι.
Εκεί.
Κρυμμένη πίσω από τα φορτηγά.
Με το βλέμμα, το βλέμμα του μεσονυχτίου.
Να πέφτει το φως.
Φως χλωμό.
Αρρωστημένο.
Να δείχνει τις σκιές.
Κάτι κουτιά.
Δυό τρία άδεια τελάρα.
Ένα φθαρμένο ελαστικό.
Το πρόσωπό της.
Αγριεμένο.
Απ’ τα χρόνια.
Απ’ τα χέρια που το άγγιξαν.
Που τα άφησε να το αγγίξουν.
Θάρθει;
Δε θάρθει;
Περνάει η ώρα.
Ας έρθει.
Όποιος νάναι.
Να ζεσταθεί λίγο.
Εκεί.
Εκεί στη ρόδα του μεγάλου Μερσεντές.
Στην πίσω ρόδα.
Να ανοίξει.
Να τον δεχτεί.
Να φωνάξει πάλι.
Να βρίσει.
Να της κλείσει με τα χέρια του το στόμα.
Να του δαγκώσει τα δάχτυλα.
Να ιδρώσει.
Να ζεσταθεί.
Να ζεσταθεί λίγο.
Γιατί τι να το κάνεις το σώμα;
Τι να το κάνεις το σώμα κρύο;
Παγωμένο;
Τι να το κάνεις το σώμα;
Το σώμα σου χωρίς τον άλλον;
Γιατί, τι, τι να σε κάνεις, όταν κάποιος δεν σε κοιτά;