ΤΟ ΔΩΡΟ

Το δώρο, αυτή η αρχαία συνήθεια χαράς και εξάρτησης.
Αυτή η υπενθύμηση ότι υπάρχεις.
Όπως και οι γιορτές .
Εφευρέσεις για συνάντηση ,για να διαλυθεί –δήθεν-το κοσμικό ρίγος της ερημιάς και της διάσπασης.
Ας φανταστούμε –για λίγο, πολύ λίγο- μια κοινωνία δίχως δώρα και χωρίς γιορτές.
Και τα δύο μοιάζουν σαν προσπάθεια συγκόλλησης αυτού που έχει προ πολλού σπάσει και σα μια προσπάθεια εναγώνιας επανάκτησης της χαμένης φροντίδας.
Το δώρο έχει πάντα την ανάγκη από το υποκείμενο της βεβαίωσης ότι υφίσταται, ότι ζει, ότι δεν λησμονήθηκε και ενέχει δόλο και από τις δύο πλευρές και από αυτόν που δωρίζει και από αυτόν που το δέχεται.
Υποκρύπτει επίσης την έννοια της ανταπόδοσης.
Δοκιμάστε να μην κάνετε δώρο σε κάποιον που σας έκανε!
Ή να μην πάτε σε κάποια γιορτή και να μην πάρετε κανένα τηλέφωνο και να μην εφεύρετε καμιά δικαιολογία!
Είναι ένα στοιχείο της παιδικής και εφηβικής ιστορίας της ανθρωπότητας.
Δεν θα είναι αναγκαίο στις επερχόμενες συνειδήσεις.
Σ’ αυτό τον εντόνως μεταβατικό πολιτισμό το δώρο και οι γιορτές –πάνε ως επί τω πλείστον μαζί-θα ‘εξαγριωθούν’, θα γίνονται όλο και πιο επιθετικές οι τάσεις , όλο και πιο πολύ η αγωνία να επεκταθούν κι άλλο , να ‘δωρίζονται’ αντικείμενα και ώρες , για επιπλέον σαγήνη του φόβου του θανάτου, του φόβου του μέλλοντος, του φόβου της επικείμενης αποτυχίας ή και ολικής καταστροφής.
Δώρα, δώρα, δώρα, γιορτές , γιορτές , γιορτές και εφευρέσεις νέων εορτών που η πρόσθεσή τους θα οδηγεί στο μηδέν της συνάφειας, της επαφής και της επικοινωνίας.
Τα δώρα και οι γιορτές μέχρι τούδε δεν ήταν τίποτε άλλο από τείχη και αμυντικοί μηχανισμοί που μέσω της επίπλαστης‘χαράς’, όρα:διασκέδασης , λειτούργησαν ως φορείς απομάκρυνσης από τη βαθύτερη και ουσιαστική επικοινωνία- εκεί ακριβώς που διατείνοντο για το αντίθετο.
Η οριστική πλήξη του πληθυσμού είναι επί θύραις και ένας βασικότατος υπαίτιος είναι τα δώρα και οι γιορτές , καθότι το συλλογικό απόθεμα του ψεύδους και της αυταπάτης γι αυτά (δώρα και γιορτές) εξαντλείται.
Η επαναληπτικότητα δε των φαινομένων εδώ και αιώνες έχει κάνει τις πιο εκλεπτυσμένες συνειδήσεις , να έχουν εδώ και καιρό αμφισβητήσει κατ’ αρχάς τις δύο αυτές κορινθιακές κολώνες του απερχόμενου και απαρχαιομένου πολιτισμού και κατά δεύτερον λόγο να απέχουν διακριτικά από αυτές εφευρίσκοντας παράλληλα άλλους τρόπους σχέσης.
Το δώρο και οι γιορτές υπήρξαν πάντα και είναι ακόμη τα βασικά στηρίγματα των θρησκειών και της εξουσίας, είτε συλλογικής , είτε ατομικής.
Το τέλος του δώρου και των γιορτών ενέχει το σπέρμα της ελευθερίας και της ολοκλήρωσης του όντος και είναι μια εξόχως επαναστατική πράξη αυτή την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή και απαιτεί από τον καθένα ισχυρή θεωρητική οικοσκευή και θαρραλέα πρακτική στάση.