ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ

Ποτέ δεν είσαι ίδιος.
Αλλάζεις σε κάθε εποχή.
Άγριος είναι ο καθείς μαζί σου.
Δεν καταφάσκει στο απέριττο.
Τρίβεται η μορφή ωραία.
Ωραία μορφή.
Χορός σωμάτων που αγγιχτήκανε.
Γυμνά.

Παιδικό αμαξάκι παιχνίδι στην άκρη. -Φεύγω.
Μη μου δίνεις αυτό το αγριοπερίστερο, ούτε φρούτα του μαγιού.
Όχι τέτοια δώρα , τέτοια ώρα.

Πετάει η ψυχή, η ψυχή μου.

Στεφάνι θάθελα στη γιορτή των Χοών.
Τριώ χρονώ μόνον και μόλις.
Πως πέθανα χωρίς γλώσσα;
Δίχως;
Εγώ , που όλον τον βίον ήθελα να διαπλεύσω, εγώ, πως;
Πως;
Αβάσταχτον. Το. Ανείποτον. Τραύμα. Είναι.

Στα Ανθεστήρια τ’ ουρανού, με τα τρίχρονα όλα , τ’ αδελφάκια μου, το ένα απ’ τον Ακράγαντα , το άλλο από την Φώκαια, το πιο μικρό απ΄ την Κυρήνη, συλλαβίζαμε λέξεις όπως: έλαφος, άρκτος, όρασις.
Με σκοπό, με έναν και μοναδικό σκοπό.
Την επαναφορά μας.
Την ολική μας επαναφορά.
Εν χορώ, καθ΄ομάδας, στεφανομένα με τον πλακούντα των λέξεων, αυτών που δεν προλάβαμε, να κατοικήσουμε αυτή τη γλώσσα.
Να μας θυμηθεί .
Εγείρομαι .
Ήλθα.

Είπε δε μειδήσας¨
‘ Έξεις πάλι το γλυκύ τραύμα’.