Κοιτάζω μια φωτογραφία που έχει παρθεί από δορυφόρο.Δείχνει τα στενά του Ελλησπόντου.Από ψηλά φαίνεται η χερσόνησος της Κυζίκου , τα νησιά Αλώνη , Αφσιά,Μαρμαρά, η Κούταλις, η χερσόνησος της Καλλίπολης, η περιοχή της Τροίας, η Ίμβρος, η Τένεδος, η Σαμοθράκη, η Λήμνος.
Σκέφτομαι , νοιώθω το ταξίδι, πάντα ναυτικοί , ταξιδευτές οι Κουταλιανοί, πήρανε ότι μπορούσανε το ’22 και ήρθανε στη Λήμνο.Πιο κοντά δε γινότανε.Τους προτείνανε τότε και άλλες περιοχές όπως στο Καβούρι και στη Χαλκιδική και οι δημογέροντες τις αρνήθηκαν. Με τα καίκια τους ήρθανε.Οι αυλές και οι πεζούλες πρέπει να σκουπιστήκανε τη τελευταία στιγμή, να τραβηχτήκανε τα κουρτινάκια να μη μπει την επαύριο ο μεσημεριανός ήλιος, θα μπήκανε με τους μπόγους στα καίκια ,θα περάσανε κοντά απ’ τον κάβο , θα ρίξανε το τελευταίο βλέμμα και θα μπήκανε στον Ελλήσποντο.
Θε να ‘ρθω πάλι να σε γδιώ
Και να σε πορπατίσω
Στον Άη Λια να πιω νερό
Τη στάμνα να γιομίσω
Φαντάζομαι αυτή την πομπή με τα καίκια –κι είχαν πολλά οι Κουταλιανοί- με τα πανιά ανοιγμένα και με τον ήχο των μηχανών –ίδιος με τον ήχο της καρδιάς τους- τον μόνο που τους απόμεινε , βουβά να περνάνε τα στενά,αυτή τη φορά όχι για να πάνε εμπορεύματα , αλλά για να πάνε. Που;
Έτσι έρχονται τα λόγια
Λόγια δειληνού
Νηπενθή
Όταν τελειώσουν
Οι θεωρίες
Οι άγριες σκέψεις
Θα κοιταχτούμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου