Του Ιωάννη Ψάρρα
Ο Λόγος άμα
βλέπεται
φτιάνει πλανήτες
κι ήλιους
και τα μωρά σα
γεννηθούν
έχουν το μάτι
Ταύρου.
Τι με θωρείς κι
εσύ θνητέ
τι με κοιτάς
καημένε
τ’ όνειρο είν’ οι
πράξεις μας
που η μέρα
καταριέται.
Δεν έχω ακόμα κουραστεί
κι ας έχω δυο
πατρίδες
εδώ το έρμο ξοχικό
κι εκεί το πατρικό
μου.
Τη μια πααίνω στο
χωριό
την άλλ’ μένω στην
πόλη
αυτά τα δυό και τ’
αγαπώ
και τα μισώ αντάμα.
Έχει το δάκρυ
γέλωτες
και δάκρυα έχει ο
γέλως
μα τούτα δω είμαι εγώ
αιμοραγών κι
αυτάρκης.
Αφήστε με ξέρω εγώ
πως ξέρω πως δεν
ξέρω
έχω καιρό για
χάσιμο
κι όμως καιρό δεν
έχω
θα λυπηθώ άμα χαρώ
και θα χαρώ στις
λύπες.
Ελάτε να τρυγήσετε
τις άγουρες οπώρες
γιατί σα πέσουν
ώριμες
η Γης τις
μασουλάει.
Αυτή από μένα
θρέφεται
κι απ’ την καλή μ’
την ώρα.
Αφήστε με.
Μη μου μιλάτε δεν
ακούν
τ’ αηδόνια μες τον
όρθρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου